نقش قدرت در سیاستگذاری جهانگردی

سياست، به شکلى سنجيده ديگران را وادار به انجام کارهاى مورد نظر مى‌کند. جملاتى که مقصود، معنا، موضوع و هدف از اجبار را بيان مى‌کنند. اين اجبار، بخشى از زندگى اجتماعى است. سازمان ابزارى براى تثبيت روابط ميان اعضاى يک گروه است. دولت، ابزارى براى منظم و يکنواخت ساختن اجبارها است. حکومت ابزارى براى مشروعيت بخشيدن به آنها است و قدرت سهم هر فرد يا گروه در شکل‌دهى يا هدايت تحميل‌ها و اجبارها است. (لووى ۱۹۷۰:۳۱۴-۳۱۵)

به دنبال طراحى و اجراى سياست‌ها، عده‌اى برنده مى‌شوند و عده‌اى بازنده. براساس ديدگاه و نگرش ارشادى - عقلانى به سياست‌هاى کلان، تصميم‌هاى حکومت‌ها، بخشى از فرآيند ذاتاً عقلانى سياستگذارى است که با توجه به آن مى‌توان آرمان‌ها، ارزش‌ها و اهداف را بعد از جمع‌آورى داده‌هاى ضرروى و ارزيابى منظم آنها، درجه‌بندى کرده، درک نمود (ويلسون ۱۹۴۱). اين ديدگاه بسيار گمراه کننده است، زيرا بر اساس آن نمى‌توان ماهيت ذاتاً سياسى فرآيند سياستگذارى عمومى را پذيرفت. همان‌گونه که فيشر - Fischer و فورستر - Forester (در سال ۱۹۹۳) گفته‌اند:

در مباحث سياستگذارى و برنامه‌ريزي، روابط قدرت - Relations of power و اعمال قدرت - Exercise of power مورد توجه جدى قرار مى‌گيرند؛ مثلاً تعيين اولويت‌ها، تقسيم‌ مسئوليت‌ها، تعيين عليت‌ها، تقسيم سود و زيان و پاداش و سرزنش‌ها، به کارگيرى استراتژى‌هاى خاص و مشخص نمودن حدود مشکلات. (فيشر و فورستر ۱۹۹۳:۷)

علم سياست - politics و سياست عمومى را نمى‌توان از يکدگير جدا کرد. علم سياست به مسائلى چون: قدرت چيست؟ چه کسى چه چيزى را کجا، چگونه و چرا به‌دست مى‌آورد؟ مى‌پردازد (لاسول - Lasswell در سال ۱۹۳۶). تصميم‌هاى مؤثر بر سياست‌هاى جهانگردي، ماهيت توسعهٔ جهانگردى و مشارکت مردم در طراحى و تدوين سياست‌ها و برنامه‌هاى جهانگردي، همگى برخاسته از فرآيندهاى سياسى - political process، هستند. اين فرآيند در برگيرندهٔ ارزش‌هاى کارگزارانى (افراد مؤثر، گروه‌هاى ذينفع، سازمان‌هاى دولتى و خصوصي، و نهادها) است که تلاش مى‌کنند در فرآيند سياستگذارى عمومى (کلان)، اعمال نفوذ کنند.