تجسم محیط

معمولاً بودجهٔ محدود برنامه‌هاى تلويزيونى امکان هر نوع آزادى عمل در صحنه‌پردازى را از کارگردان سلب مى‌کند. با اين وجود، زمانى فرا مى‌رسد که مى‌خواهيد فضا و محيط را به‌نحو مؤثرى مجسم کنيد، براى دست‌يابى به اين منظور روش‌هاى متعددى وجود دارند:

- مواد تصويرى آرشيوى :

بعضى اوقات مى‌توان رويداد محدود استوديو (غالباً نماهاى نزديک) را با مواد تصويرى آرشيوى مخلوط کرده و تجسم قانع‌‌کننده‌اى از واقعيت به‌وجود آورد. به‌نظر مى‌رسد، در مواقعى که مناظر کاملاً نمايشى مثل صحنه‌هاى جنگ، گردباد، آتشفشان، زلزله يا سيل مورد نياز باشد، استفاده از اين مواد تصويرى تنها راه‌حل است.

با اين همه، ممکن است نماهاى موجود در اين مواد تصويرى با اهداف ما متناسب نباشد: به دلايل مختلف مثل کيفيت تصوير، ديدگاه، زمان (روز) و محتواى آنها. بدين لحاظ بعضى اوقات کارگردان مجبور است پرداخت صحنهٔ استوديو را بر اساس نماهاى آرشيوى تنظيم کند.

- تقليد مستقيم :

در استوديو، نمونهٔ کامل يا جزئى صحنه ساخته مى‌شود و با مواد تصويرى مکان واقعى يا نماهاى آرشيوى برش مى‌شود.

- تقليد غيرمستقيم :

در اين روش، محيط کلى توسط فنون 'ميان‌گذارى الکترونيکي' (کروماکي)، نمايش از پشت، پس‌صحنه‌هاى تصويرى يا نماى شيشه‌اى به‌وجود آمده و با صحنهٔ ساخته شده در استوديو ترکيب مى‌شود. به‌طور مثال، در استوديو اتومبيلى در قاب‌نماى فيلم‌بردارى شده از يک اتوبان جا مى‌گيرد (روش نمايش از پشت يا از جلو).

- تدوين جزئيات :

فرآيند تدوين مى‌تواند به کمک برش متداخل بخش‌هاى کوچک يک رويداد، حالت کلى آن را القاء کند. اين روش تأثير بسيارى بر بيننده خواهد داشت اما بايد مطمئن شد که بخش‌هاى ترکيبى با يکديگر مربوط باشند. به‌طور مثال، براى بازسازى نمايشى يک صحنهٔ نبرد مى‌توان نماهاى نزديک جزئيات صحنهٔ جنگ را به يکديگر پيوند زد و به کمک صداى زمينه تأثير قوى صحنه را القاء کرد.