روش‌های شیمیائی

در دهه ۱۹۶۰ قبل از اينکه IUD و قرص‌هاى خوراکى پيش‌گيرى از باردارى ساخته شوند، اسپرم‌کش‌ها (روش‌هاى پيش‌گيرى از باردارى شيميائى مهبلي) به ‌طور وسيعى استفاده مى‌شدند و شامل چهار دسته هستند: کَف‌ها، کِرِم‌ها، شياف‌ها و نوارهاى حل ‌شونده هستند.

اسپرم‌کش‌ها پايه‌اى دارند که ماده اسپرم‌کش در آن حل مى‌شود. يکى از اسپرم‌کش‌هاى نوين رايج موادى است که بر روى سطح فعاليت مى‌کند (Surface - active agents). اين ماده خود را به اسپرم‌ها مى‌چسباند و مانع از دريافت اکسيژن در اسپرم رها شده و آنها را مى‌کُشد.

معايب اصلى اسپرم‌کش‌ها عبارت هستند از:

- ميزان شکست آنها در پيش‌گيرى از باردارى بالا است.

- درست قبل از هر نزديکى بايد استفاده شوند و با هر نزديکى بايد تکرار گردند.

- بايد در قسمتى از مهبل به ‌کار روند که بيشترين مقدار اسپرم در آنجا قرار مى‌گيرد.

- ممکن است سوزش و يا تحريک مختصرى را ايجاد کنند و موجب کثيفى شوند.

اسپرم‌کش‌ها بايد از هر گونه اثر سمى عمومى بالقوه عارى باشند و نبايد اثر التهابى يا سرطان‌زائى بر روى پوست مهبل يا گردن رحم داشته باشند. تاکنون هيچ اسپرم‌کشى که مصرف آن بى‌خطر بوده و کارآئى واقعى در جلوگيرى از حاملگى داشته باشد، شناخته نشده است. بنابراين، اسپرم‌کش‌ها توسط مشاورين متخصص توصيه نمى‌شوند. اسپرم‌کش‌ها همراه با روش‌هاى انسدادى توأماً استفاده مى‌شوند. اخيراً به اثر احتمالى تراتوژن بودن اسپرم‌کش‌ها بر روى جنين توجه شده ولى اين اثر هنوز ثابت نشده است.

کَف‌ها (Foams)

قرص‌هاى کَف‌زا، اسپرى‌هاى کَف‌زا

کِرِم‌ها

پمادها و خميرها - که از يک لوله به داخل واژن وارد مى‌شوند.

شياف‌ها

که با دست گذاشته مى‌شوند.

نوارهاى حل‌شونده (Soluble films)

فيلم‌هاى C که با دست کار گذاشته مى‌شوند.