واکسنیاسیون ضدهرپس

پيشرفت‌هاى اندکى در کنترل عفونت هرپس از زمان شناخت آن که حدود نيم‌قرن پيش مى‌باشد حاصل شده است.

در بسيارى از موارد عفونت هرپس اوليه به‌طور مطلق نهفته مى‌باشد اما ممکن است خصوصيات و علائم مشخص مانند ژينژيواستوماتيت که شايع‌ترين فرم حاد آن است ايجاد کند. عوارض شديدى مانند کراتوکانژاکتيوت، مننگوانسفاليت يا بيمارى‌هاى سيستميک به‌خصوص در افراد ضعيف از نظرايمنى يا در مدت ايمن‌سازى آبله مى‌تواند رخ دهد.

عفونت اوليه مى‌تواند با عود مجدد علائم هرپس دنبال شود. اين عود به‌دليل وجود ويروس هرپس در سلول‌هاى اختصاصى هدف که براى مدت‌ها در يک وضعيت نهفته مى‌ماند و با تحريکات مشخص فعال مى‌گردد، مى‌باشد.

۲ تيپ آنتى‌ژنيک ويروس هرپس وجود دارند:

۱. هرپس سيميلکس تيپ I باعث ژينژيواستوماتيت و کراتيت هرپس مى‌شود.

۲. هرپس ويروس تيپ II که به‌صورت چشمى انتقال مى‌يابد و باعث هرپس ژينتال مجدد مى‌شود. همچنين براى بيمارى از موارد هرپس غيردهانى و غيرژنتيک مسئول مى‌باشند.

واکسن هرپس

هيچ‌گونه واکسن ضد هرپس اکنون وجود ندارد. واکسن‌‌هاى زنده‌اى که براى اهداف تشخيص استفاده شده‌اند، با توجه براثرات سرطانى ويروس هرپس نمى‌تواند براى استفاده انسانى به‌کار گرفته شود، به‌اين دليل، واکسنى که براى استفاده انسانى تهيه مى‌گردد بايد شامل گونه‌هاى انتخاب شده بوده و فاقد هرگونه ماده ژنتيکى و سرطان‌زا باشد.

يک نوع واکسن غيرفعال براى اولين‌بار توسط اورباين و شافر و ديگران در ۱۹۳۰ معرفى گرديد. على‌رغم امتحان روى انسان‌ها و حيوانات، اين واکسن از نظر آنتى‌ژنيک نامناسب است شکست‌هاى مکرر در ايمن‌سازى به‌زودى متخصّصين را وادار به متنوع کردن استفاده از اين واکسن کرد.

از آن زمان تاکنون تحقيقات زيادى در جهت توسعه واکسن‌هاى زنده ضعيف شده انجام شد ولى تعدادى از مشکلات بايد تا قبل از دستيابى به آن واکسن‌ها حل گردد. مسئله اساسى آماده‌سازى واکسن‌هاى خالى از سرطان‌زائى به‌طور کامل است که اين در واقع پرهيز از DNA است.

پيشرفت‌هاى اخير در خالص‌سازى واکسن‌ها توسط کاپل و همکاران منجر به توسعه واکسن هرپس ويروس بدون DNA شده است که برروى حيوانات مؤثر مى‌باشند. اما آيا واکسن‌ها از عفونت اوليه هرپس پيشگيرى مى‌کنند و به‌طور مؤثر بدون هيچ‌گونه خطر سرطان‌زائى با استفاده مجدد خواهند بود، از مهم‌‌ترين مسائلى است که در آينده روشن خواهد شد.