عمق کاشت

در زمان‌هاى قديم از کرفس به‌عنوان يک گياه داروئى استفاده مى‌شده است، بعدها يعنى از قرن شانزدهم به‌بعد به‌عنوان نوعى سبزى مصرف غذائى يافته است. دامنه کشت و مصرف کرفس بسيار گسترده است و به‌صورت وحشى در اغلب کشورهاى جهان از جمله در کشورهاى آفريقائى مانند الجزاير، حبشه، کشورهاى آسيائي، قفقاز، بلوچستان، ايران و هندوستان و درآمريکا و غيره يافت مى‌شود.

گياه‌شناسى

گياهى است با نام علمى Cichorium intybus که از خانواده Compositae مى‌باشد.

شرايط اقليمى و خاکى

کرفس در شرايط آب و هوائى معتدل خنک به‌خوبى رشد مى‌کند و نياز فراوانى به آب دارد.

به‌علاوه چون داراى دوره رشد طولانى است مى‌توان آن را در تمام مناطقى که داراى شرايط آب و هوائى ملايم، آب کافى و پائيز طولانى هستند کشت و کار کرد.

کرفس از سبزى‌هاى سايه دوست بوده و مى‌توان آن را در سايه آفتاب پرورش داد و شدت نور زياد از شدت رشد و مرغوبيت (تردي) آن مى‌کاهد.

در شرايط آب و هوائى مناسب و رطوبت کافى کرفس را مى‌توان در زمين‌هاى شنى‌رسى کشت کرد. در صورت کشت در چنين خاکى مسلماً بايد مواد آلى کافى به زمين داده شود در خاک‌هاى رسى سنگين کرفس نتيجه خوبى نخواهد داد. در خاک‌هاى اسيدى و يا خاک‌هائى که PH آنها کمتر از 5/5 باشد رشد نمى‌کند. براى کاشت به زمينى کاملاً نرم احتياج است بنابراين دقت‌هاى لازم از نظر تهيه زمين بايد به‌عمل آيد.

کاشت

کرفس يکى از سبزى‌هاى نشائى است و نشاء آن را در محيطى مانند گلخانه يا بسترهاى گرم و سرد خزانه به‌عمل مى‌آورند. در مناطق مساعد پرورش نشاء در خزانه هواى آزاد صورت مى‌گيرد درصورت داشتن آب کافى و زمين مناسب مى‌توان کرفس را مستقيماً نيز در زمين اصلى کشت کرد.

عمق کاشت

بذر کرفس خيلى ريز است و احتياج به پوشش زياد ندارد. عمق کشت نبايد حداکثر بيشتر از ۳/۰ ميلى‌متر باشد. براى اين منظور بذر در سطح بستر پاشيده و با يک گونى روى آن را مى‌پوشانند و به اين ترتيب در موقع آب‌پاشى از جابه‌جا شدن بذر جلوگيرى مى‌شود.

کاشت نشاء

دوره پرورش نشاء در خزانه ۸ تا ۱۲ هفته طول مى‌کشد، در اين مدت بايد مراقبت‌هاى لازم به‌عمل آيد. قبل از انتقال بايد خزانه را به‌خوبى آبيارى کرد. نشاءکارى را بايد طبق معمول در هواى خنک انجام داد و بلافاصله بعد از کاشت بايد آبيارى نمود.

داشت

کوددهى

کرفس به مواد غذائى کافى احتياج دارد و لذا خاک بايد به‌وسيله کودهاى شيميائى و حيوانى کاملاً تقويت شده باشد. کود حيوانى بهتر از کود سبز نتيجه داده است. مقدار کود شيميائى بستگى به جنس خاک دارد در خاک‌هاى هوموسى و غنى مقادير زير کود شيميائى توصيه مى‌شود:

ازت خالص	۱۲۰-۱۵۰ کيلوگرم در هکتار
P2O5	يکصد کيلوگرم در هکتار
K2O ( پتاس )	۲۰۰-۱۵۰ کيلوگرم در هکتار

علاوه بر کودهاى شيميائى فوق کرفس به کمبود کلسيم، منيزيم، بر، حساس است.

کمبود منيزيم باعث پيدايش کلروز و کاهش محصول مى‌گردد و کمبود کلسيم باعث ظهور و سوختگى در نوک برگ‌ها شده و سپس به قسمت‌هاى پائين‌تر و دم‌برگ‌ها سرايت مى‌کند و بالاخره باعث سياه شدن و خشک شدن گياه مى‌گردد.

برداشت

اگر چه برداشت کرفس در هر مرحله‌اى از رشد امکا‌ن‌پذير است، ولى کرفس در مرحله رشد کامل به حداکثر کيفيت و مرغوبيت مى‌رسد. در مرحله رسيده کامل برگ‌هاى داخلى واريته‌هاى سبز به‌رنگ روشن در آمده، دم‌برگ‌ها به‌خوبى رشد کرده و مجموعه دم‌برگ‌ها به‌صورت دسته مى‌باشد. در موقع برداشت، گياه را به‌وسيله چاقو از سطح خاک قطع مى‌کنند.