روش‌های تکثیر

زردآلو بومى چين غربى و سيبرى است. در چين جنگل‌هاى خودروى اين ميوه و در سيبرى چند رقم بسيار مقاوم در برابر سرما يافت مى‌شود. اين ميوه، از زمان‌هاى بسيار قديم در موطن اصلى خود زيرکشت بوده و حدود يک‌صد سال پيش از ميلاد مسيح به اروپا برده شده است.

گياه‌شناسى

زردآلو گياهى با نام علمى Prunus armenica که از خانواده Rosaceae مى‌باشد. در اين ميوه گل کامل است و قسمت خوراکى ميوه جدار رشد کرده تخمدان است.

شرايط اقليمي و خاکی

زردآلو، از نظر نيازهاى محيطي، بسيار شبيه به هلو است ولى کمتر از آن به سرماى زمستانه نياز دارد (۳۰۰۰-۱۰۰۰)ساعت دماى کمتر از هفت درجه سانتى‌گراد). در بهار، گل‌هاى زردآلو از اکثر ميوه‌هاى ديگر زودتر باز مى‌شود و به همين دليل بايد اين گياه را در نقاطى کاشت که سرماى ديررس بهاره وجود نداشته باشد.

ريشه زردآلو، در برابر غرقاب شدن بسيار حساس است و خاک‌هاى نسبتاً سبک لمونى شنى که داراى زهکشى کامل باشند براى آن ارجح است.

توليد ميوه

۴ تا ۶ سال پس از کشت، گل‌ زردآلو به‌طور جانبى روى قسمت يک‌ساله سيخک‌هاى کوتاه به‌وجود مى‌آيد. هر سيخک پس از سه سال باروري، خشک مى‌شود؛ بنابراين بايد زردآلوى بالغ را هر سال براى حذف سيخک‌هاى خشک شده و تحريک درخت به توليد شاخه‌هاى ميوه‌دهنده جديد، پيرايش سبک کرد. فاصله کشت درختان زردآلو ۷-۶ متر است و در ايران، مى‌توان از يک باغ خوب انتظار حدود ۲۵ تن محصول در هکتار را داشت. چون گرده زردآلو چسبناک است باد در گرده‌افشانى آن نقشى ندارد و اين امر توسط حشرات انجام مى‌شود. کندوگذارى در بالا بردن ميزان محصول بسيار مؤثر است. اکثر ارقام زردآلو خودبارور هستند و نيازى به درخت گرده‌زا ندارند.

نوع هرس

شاخه‌هاى زردآلو از هلو بزرگ‌تر و سنگين‌تر هستند و به اين دليل اين درخت را به شکل شلجمى تربيت مى‌کنند.

روش‌هاى تکثير

براى ازدياد زردآلو مى‌توان از دانهال‌هاى (نهال‌هاى بذري) زردآلو، هلو و آلو به‌عنوان پايه استفاده کرد، زردآلو و هلو در خاک‌هاى سبک، آلو در خاک‌هاى سنگين و به‌خصوص مرطوب محصول بهترى مى‌دهند.

ارقام مهم

از ارقام مهم زردآلوى ايران مى‌توان شکرپاره، شمس، نخجوان و قرمز شاهرود را نام برد، که به‌ويژه نوع شکرپاره در اکثر نقاط ايران کشت مى‌گردد. قيسى نوعى زردآلوى کوچک و نامرغوب است که بيشتر به‌صورت خشک شده (برگه) مورد استفاده قرار مى‌گيرد.