کمردرد مزمن (CLBP)

کمردرد مزمن (CLBP)

کمردرد مزمن دردى که بيشتر از ۳ ماه طول بکشد. درمان پيچيده است و تابع يک روش الگوريتميک ساده نمى‌باشد. درمان براساس شناخت علت زمينه‌اى بوده و اگر علت خاصى يافت نشود، درمان کنسرواتيو ضرورى خواهد بود. معيارهاى فارماکولوژيک و راحتى بيمار مشابه مواردى است که در ABP بيان شد. رژيم ورزش ( 'ورزش سنگين' ) در بازگرداندن بعضى از بيماران به‌ کار، از بين رفتن درد و افزايش مسافت‌هاى پياده‌روى مؤثر است.

مى‌توان علل (CLBP(Chronic low back pain را به‌وسيله تصويربردارى اعصاب و بررسى‌هاى نوروفيزيولوژيک (سرعت هدايت عصب / EMG) مشخص نمود. تشخيص راديکولوپاتى تا زمانى که نتايج با يافته‌هاى معاينات نورولوژيک مطابقت نداشته باشد ميسر نيست. مداخله جراحى تنها براساس تصويربردارى اعصاب توصيه نمى‌شود، ۲۵% بالغين جوان بدون علامت در CT يا MRI دچار فتق ديسک کمرى مى‌باشند.

کمردرد حاد

کمردرد حاد (ABP) درد به مدت کمتر از ۳ ماه، بهبودى کامل در ۸۵% موارد اتفاق مى‌افتد. نحوه درمان مورد بحث است. تنها چند کارآزمائى بالينى خوب کنترل شده وجود دارد. الگوريتم‌هاى آنها در شکل‌هاى (درمان کمردرد: چهار هفته اول) و (درمان کمردرد: هفته چهارم تا دوازدهم) ارائه شده است. ورودى اين شکل‌ها با بالغينى است که کمتر از سه ماه است که به‌علت کمردرد حاد يا نشانه‌هاى پا درد مربوط به پشت، به عدم تحمل فعاليت دچار شده‌اند. تاريخچه پزشکى معاينه بالينى براى يافتن 'ريسک فاکتورها' مورد استفاده قرار گرفته است. اگر فاکتورى يافت نشود، درمان اوليه سمپتوماتيک (علامتي) است و هيچ آزمايش تشخيص لازمى نيست (شکل درمان کمردرد: چهار هفته اول). عفونت، شکستگى يا تومورهاى مهره‌ها يا نقص‌هاى نورولوژيک به‌سرعت پيشرونده نياز به ارزيابى فورى تشخيص دارند. بيمارانى که فاقد ريسک فاکتور بوده يا هيچ پيشرفتى در مدت ۴ هفته نداشته‌اند به دو گروه داراى سمپتوم‌هاى پائى / يا فقدان آنها تقسيم شده و براساس آنها درمان مى‌گردند. (شکل درمان کمردرد: هفته چهارم تا دوازدهم).

براساس کارآزمائى‌هاى باليني، استراحت در بستر بيشتر از ۲ روز فايده‌اى نشان نمى‌دهد. فايده‌هاى ممکن فعاليت زوردرس شامل شرطى‌ شدن وضعيت قلبى عروقي، تغذيه ديسک و غضروف، استحکام استخوان و عضله، افزايش سطح آندورفين‌ها است. بررسى روش‌هاى کششى نيز فايده‌اى نشان نداده‌اند. فقدان نقش حمايتى آکوپانکچر، اولتراسون، دياترمي، تحريک الکتريکى عصبى ساب‌کوتانه، ماساژ بيوفيدبک يا تحريک الکتريکى تأييد شده است. به‌کار بردن يخ يا گرما يا استفاده از کفش طبى به‌علت هزينه و خطرات اندک بستگى به ميل بيماردارد. فايده ورزش يا تعديل حالت بدنى فرد نامشخص است. دست‌کارى مهره‌ها ممکن است درد را کاهش دهد و فونکسيون آن‌را بهتر کند. ارزش درمان بيشتر از يک ماه يا در صورت وجود راديکولوپاتى مشخص نيست و خطراتى به‌همراه دارد. متوقف کردن فعاليت‌هائى که موجب افزايش استرس مکانيکى بر روى مهره‌هاى مى‌شوند (بلند کردن اجسام سنگين، زورزدن هنگام دفع مدفوع، نشستن / خم شدن / چرخيدن طولاني) موجب تخفيف نشانه‌ها مى‌شود. ارزش آموزش (آموزش در مورد پشت) در پيشگيرى بلندمدت نامشخص است.

درمان فارماکولوژيک ABP شامل NSAIDها، استامينوفن، شل‌کننده‌هاى عضلانى و مواد مخدر است. NSAIDها و استامينوفن بهتر از پلاسبو مى‌باشند. شل‌کننده‌هاى عضلانى فايده کوتاه‌مدت دارند (۴-۷ روز)، ولى خواب‌آلودگى استفاده از آنها را محدود مى‌کند . مواد مخدر در درمان ABP نسبت به NSAIDها و استامينوفن ارجح نمى‌باشند. بر بى‌حسى‌هاى اپيدورال،استروئيد يا ضدٌ افسردگى سه حلقه‌اى به‌عنوان درمان اوليه تأکيد نمى‌شود.