تکنولوژی آموزشی در ترویج کشاورزی

آموزش از هر جنبه و در هر مرحله‌اى که باشد لازمه‌اش تأثير بخشيدن در فراگير است. اين تأثير مى‌تواند بسته به موضوع مورد نظر و حيطهٔ مورد عمل متفاوت باشد. آنچه به ترويج مربوط مى‌شود عمق اين تأثير در قوه ادراک و مهارت فراگيران است تا حدى که باعث تغيير بشود. اين تغيير هرگز به‌سادگى حادث نمى‌شود مگر آنکه در مراحلى خاص اجزاى آموزشى طرح با امکانات اجرائى برنامه مورد نظر تلفيق گردد و برنامهٔ تدوين شده مرحله به مرحله در قالب نظام کاربردى ويژه‌اى ارائه و اجرا شود. امور ارشادي، به‌خصوص ارشادهاى فنى و توليدى اقتصادي، از حساسيتى برخوردار است که نمى‌توان حتى از قسمتى از مهارت‌هاى لازم در طرح و اجراى برنامه‌هاى مربوط به آن چشم پوشيد و نکته‌اى از آن را سهل انگاشت.

کنتادو -Contado، کارشناس آموزش کشاورزى سازمان خواربار و کشاورزى جهانى دربارهٔ برنامه‌هاى ترويجى به چهار پرسش اساسى اشاره مى‌کند؛ وى معتقد است که نقش ارتباطات در طرح برنامه‌هاى ترويجى را مى‌توان در پاسخ به اين پرسش‌ها جستجو کرد:

۱- چگونه يک زارع مى‌تواند به‌طور مؤثر ياد گيرد و روش‌هاى جديد توليد را به‌کار بندد تا بتواند بهره‌وري، کارائى و رفاه خويش را افزايش دهد؟

۲- چگونه کارگزار ترويج مى‌تواند به هزاران و گاهى ميليون‌ها نفر کشاورز دست يابد به‌نحوى که آنها بتوانند روش‌هاى نوين توليد را به‌طور مؤثرى ياد گيرند و به آنها عمل کنند؟

۳- مروج با چه ديدگاهى مى‌تواند کشاورزان را وادار سازد تا آنچه را که ياد گرفته‌اند با حداقل تأخير به کار برند؟

۴- قابليت‌ها و نيازهاى حرفه‌اى کار ترويج کدام هستند و چه مواد آموزشى مورد نياز است تا اهداف برنامه‌هاى ترويجى تحقق يابند؟

با توجه به همين ويژگى‌ها لازم مى‌ايد مروجان دقيقاً نسبت به آنچه بايد انجام دهند آگاهى کامل داشته باشند، زيرا در اين صورت مى‌توانند وظيفهٔ خود را در بهبود وضع دست‌اندرکاران کشاورزى انجام دهند. اين کار بدون داشتن علم ويژه‌اى که يکى از شاخس‌هاى آن شناخت فن کاربردى در آموزش است ميسر نمى‌شود.