از سال ۱۹۴۶ تا سال ۱۹۶۵ میلادی(۴)

۱۹۴۸ م. ساخت ضبط‌صوت نوارى

والدمار پولسن (Valdemar Poulsen) ضبط‌صوت مغناطيسى را در سال ۱۸۹۸ اختراع کرد. ضبط‌هاى نوارى توسط آمريکائى‌ها در مدت جنگ جهانى دوم پس از اشغال آلمان، در آنجا کشف شد. نوار مغناطيسى خيلى زود در آمريکا آزمايش شد و با نتيجه قطعى جايگزين ضبط سيمى گرديد. اولين کارخانه‌‌اى که در آمريکا شروع به ساختن ضبط‌صوت‌هاى نوارى نمود شرکت (BroadCasting Company) در آوريل سال ۱۹۴۸ بود. بدين‌ترتيب ساخت ضبط‌‌صوت‌هاى گوناگون براى مقاصد مختلف آغاز شد. شکل و جنس نوار و مواد مغناطيس آن آرام‌آرام راه تکاملى را پيمود. نوارها در ابتدا از (استات سلولز) ساخته مى‌شد که در معرض جذب گرد و غبار، خشک شدن بلندمدت و شکنندگى قرار داشتند. سپس از مواد ديگرى به‌نام (پي.وي.سي) و در نهايت از ماده (پوليستر) براى پايه (Base) به‌ کار بردند. نوار مغناطيسى از دو لايه تشکيل شده است، پايه و پوشش ضبط‌کننده که روى آن ضبط انجام مى‌گيرد. نوار ضبط‌صوت به‌صورت استونه‌اى بلند ساخته مى‌شود و براى مقاصد گوناگون با عرض‌هاى مختلف برش خورده و به دور قرقره‌ها پيچيده مى‌شوند.

بخشى از نوارها مورد مصرف عبارتند از: (۱۵/۰ اينچ ۸۱/۳ ميلى‌متر) براى استفاده در کاست‌هاى معمولي. (۲۵/۰ اينچ ۲/۶ ميلى‌متر) براى ضبط‌صوت‌هاى چندلبه‌اى در استوديو، ضبط‌هاى داراى ۴ يا ۸ لبه با پهناى يک اينچ يا ۴/۲۵ ميلى‌متر به‌کار مى‌روند. يا از نوارهائى با پهناى ۲ اينچى يا ۸/۵ ميلى‌مترى يا لبه‌هاى ۱۶،۲۴،۳۶ در استوديو براى ضبط صدا استفاده مى‌شود. اغلب کمپانى‌هاى ضبط صدا از فيلم‌هاى شفاف سينمائى با عرض ۳۵ ميلى‌متر داراى پوشش اکسيد مغناطيسى آهن استفاده مى‌نمايد. يکى از اين کمپانى‌هاى معروف در آمريکا کمپانى کامَند (Comand) است که بيش از چهل سال است که آثار موسيقى کلاسيک را به اين طريق ضبط مى‌نمايد. اين ضبط‌صوت داراى ۲۰ کانال صوتى است. در اين استوديوها صفحه کليدهاى مجهزى قرار دارد که براى پردازش صدا به‌کار مى‌رود. پيشرفت مداوم در قلمرو ساخت مواد نوار و طراحى ضبط‌هاى استوديوئى به نقطه‌اى رسيده است که توانائى ايجاد صدا با کيفيتى عالى را يافته‌اند. زيرا در نهايت براى انتقال صدا بر روى صفحات موسيقي، کاست‌ها، ديسک‌هاى موسيقى CD يا ضبط نوارهاى چندلبه‌اى آغاز مى‌شود. از ابتداى ضبط تا امروز شيوه‌هاى مختلفى به‌وجود آمدند.

از جمله شيوه مونو (Mono) يا تک‌صدائي. شيوه‌هاى فيدلتى High-Fidelity که در گذشته انجام مى‌گرفت و سپس شيوه استريوفونيک (Stereophonic) يا صداهاى برجسته که از دو بلندگو پخش مى‌شود و همانند گوش انسان عمل مى‌کند. شيوه کوادرافونيک (Quaraphonic) يا چهارصدائى با چهار بلندگو که از هر يک از چهار طرف، صداى آن پخش مى‌شود و براى هرچه بيشتر به واقعيت نزديک‌تر شدن است. شيوه ديگر دالبى (Dalby) است که شرکت آزمايشگاه‌هاى دالبى به دليل روش‌هاى حذف پارازيت مشهور است. اين سيستم براى فيلم‌هاى سينمائى و روش پخش آن در سالن‌ها طراحى شده است. قدرت واقعى اين فُرمت در کانال‌هاى احاطه‌ساز آن است. داده‌هائى که به اين کانال‌ها ارسال مى‌شود به طرف بلندگوها مى‌رود که در اطراف شنونده توليد مى‌شوند.

سيستم ديجيتالى دالبى (Dolby Digital) مى‌تواند براى مردم عادى در خانه‌هاى آنها با استفاده از دستگاه ضبط و پخش و تجهيزات آن مورد بهره‌بردارى قرار گيرد. سطح ضبط‌کننده نوار ترکيبى از ذرات اکسيد آهن، آهن خالص يا دى‌اکسيد کرم در ماده‌اى مثل وينيليت است که به‌طور يکنواخت روى پايه کشيده مى‌شود. ذرات اکسيد آهن به‌صورت پودر سوزنى به‌طور تقريباً ۵/۰ ميکرون در مواد قرار دارند و در سراسر ماده نگهدارنده پراکنده‌اند و قبل از سفت شدن مخلوط تنظيم مغناطيس مى‌شوند به‌گونه‌اى که محور اصلى آنها در امتداد نوار قرار دارند. پوشش ديگرى که بر روى نوار مى‌کشند (دى‌اکسيد کرم) است. دى‌اکسيد کرم شکل سوزنى ظريف‌ترى از اکسيد فريک دارد. اين نوع نوار پاسخ فرکانس بالاى عالى دارد و توانائى ضبط طول موج‌هاى بسيار کوتاه را فراهم مى‌سازد.

پوشش‌هاى کبالت که به اکسيد فريک افزوده مى‌شود، سطح نوار شالوده نسبتاً يکنواخت و فرم اکسيد کرم را حفظ مى‌کند به‌گونه‌اى که باعث فرسودگى هِد نشود. اين نوار با پوشش مغناطيسى به هنگام عبور از جلوى سيم‌پيچ، هِد (Head) خطوط نيروى مغناطيسى درون و پيرامون آن (سطح نوار) شکل مى‌گيرد. هِد دستگاه سيگنال‌هاى الکتريکى را به درجات مختلفى از نيروى مغناطيسى تبديل مى‌کند. هِد ضبط با هِد ديگرى براى پخش صداى ضبط شده را براى بازگرداندن از شکل تغييرات مغناطيس شدهٔ ضبط شده، به سيگنال‌هاى الکتريکى تبديل مى‌کند که پس از گذر از بخش تقويت صوتي، يا آمپلى‌فاير جريان از بلندگوها پخش مى‌شود.

۱۹۴۸ م. گرامافون‌هاى برقى از نسل چهارم براى صفحات ريزشيار

از سال ۱۹۴۸ که صفحات ريزشيار توسط کمپانى‌هاى صفحه‌ساز ساخته شد، گرامافون‌هاى برقى هم به نسبت پيشرفت تکنيک صفحه‌هاى ريزشيار تغييرات اساسى کرد . يکى از مهم‌ترين تغييرات ايجاد و نصب وسيله‌اى به‌نام استرويوسکوپ (Stroboscope) که تغييرات ولتاژ برق را جبران مى‌کند. اکثر گرام‌ها داراى تنظيم ولتاژ براى ۲۲۰ و ۱۱۰ ولت و ۵۰ تا ۶۰ سيکل مى‌باشد. تنظيم استروبوسکپ براى دور طبيعى صدا به‌کار مى‌رود که معمولاً با دست قابل‌تنظيم مى‌باشد در ابتداء گرامافون‌هاى برقى با دو سوزن مختلف براى چهار دور ساخته مى‌شد که دورها عبارت بودند از (۷۸ دور)، کمپانى‌هاى صفحه‌سازى از سال ۱۹۶۰ ساخت صفحات ۷۸ و ۱۶ دور را متوقف کردند اما صفحات ۴۵ دور فعلاً ساخته مى‌شود. پيک‌آپ يا کاتريچ آن داراى يک سيم‌پيچ مغناطيسى است. جنس سوزن اين پيک‌آپ‌ها کريستال، سراميک، فلز سخت، و ياقوت سفيد صنعتى مى‌باشد که از اکسيدآلومينيوم تهيه مى‌شود و معمولاً به آن الماس مى‌گويند. شکل و نوک سوزن شکل مخروط V مانند است که هم زاويه با شيار صفحه مى‌باشد.