از سال ۱۹۴۶ تا سال ۱۹۶۵ میلادی(۱۲)

۱۹۵۸ م. کابل تلفن زير دريا

کابل‌ها بين (فرانسه - تونس) به طول ۱۵۸۹ کيلومتر در درياى تيرنو قرار گرفت و در سال ۱۹۹۳ از سرويس خارج شد.

(ايتاليا - ساردينيا) به طول ۴۵۰ کيلومتر در درياى تيرنو قرار گرفت و در سال ۱۹۹۳ از سرويس خارج شد.

۱۹۵۸ م. ماهواره مخابراتى، اسکور

وقتى در فرانسه تلگراف مکانيکى کلودشاپ در سال ۱۷۹۳ به کار برده شد، تحول عظيمى در ارتباطات و انتقال اطلاعات ايجاد شد.

اين دستگاه اتباطى مى‌توانست اطلاعات گفتارى را با علائم و اشکال مختلف در فواصل معينى انتقال دهد. از آن تاريخ تا اولين ماهواره‌هاى مخابراتى حدود ۱۶۵ سال مى‌گذرد. در اين فاصله زمانى تکنولوژى به رشد بى‌امان خود ادامه مى‌داد. جالب‌ترين جنبه انقلاب در ارتباطات استفاده از ماهواره‌ها است. اين موضوع را ممکن است به‌عنوان توسعه منطقى سيستم تئورى مکروويو در نظر گرفت که آنتن آنها چندصد کيلومتر بالاى زمين قرار گرفته‌اند تا خط ديد طولانى به‌وجود آورند. در نظر خواننده‌اى که به کارهاى درخشان و جسورانه عصر فضا عادت کرده ممکن است تصور مکالمه تلفن با دوستى در آن سوى اقيانوس اطلس، که از توپى که صدها کيلومتر بالاى زمين در حال چرخش است بازتاب يافته مکالمه کند يا تماشاى برنامه تلويزيونى که از يک ايستگاه الکترونيکى از چنين توپى دوباره تشعشع شده زياد خارق‌العاده نباشد.

قبل از سال ۱۹۵۰ در نظر يک مهندس ارتباط از راه دور، چنين نقشه‌اى تخيل صرف جلوه کرد. ولى دست‌کم يک پيشگوئى پيش از سال ۱۹۵۰ وجود داشت. انديشه استفاده از ماهوارها به‌صورت تئورى براى ارتباطات. ابتدا توسط آرتور.سي.کلارک نويسنده معروف داستان‌هاى علمى تخيلى و يکى از بنيانگذاران انجمن انگليسى بين سياره‌ها در مقاله‌اى که در شماره اکتبر سال ۱۹۴۵ مجله (جهان بيستم) چاپ شد مطرح شد. جالب‌ترين نکته اين مقاله اين بود که سيستمى که توسط کلارک پيشنهاد شد از سه ماهواره هم زمان که تمام دور زمين را به‌طور کامل مى‌پوشانند تشکيل شده بود. اکنون به‌نظر مى‌رسد که از ميان سيستم‌هاى ممکن که مى‌توانند مورد استفاده قرار گيرند سيستمى که توسط کلارک پيشنهاد شده انتخاب خواهد شد. اما براى انجام موفقيت‌آميز اين انديشه ۲۰ سال زمان لازم بود، چون اين کار احتياج به تجمع تجربه‌ها و آخرين پيشرفت‌ها در هنرهاى فضائي، ارتباطى و الکترونيکى داشت. پس از آنکه کابل تلفن در دو سوى اقيانوس اطلس در سال ۱۹۵۱ و بعد کابل‌هاى ديگرى در اعماق آب‌ها کشيده شدند، تقاضا براى استفاده از اين کابل‌ها به منظور مکالمه، و فرستادن اطلاعات بسيار زياد شد. برنامه‌هاى تلويزيوني، عکس‌هاى سريع‌تر از ظرفيت کابل‌ها افزايش يافت. در نتيجه انگيزه‌هاى تجارى و مجوز اقتصادي، امکان استفاده از تئورى‌هاى ماهواره‌اى تجارى را آغاز کردند و به انجام رساندن يک برنامه آزمايشى که منجر به يک سيستم مؤثر ارتباط ماهواره‌اى گردد به‌وجود آمد.

دولت آمريکا از طريق سازمان ملى هوانوردى و فضائى ناسا (NASA) و شرکت‌هاى پُرقدرت آمريکا، شرکت آمريکائى تلفن و تلگراف، شرکت هواپيماسازى (هيوز) نيازها را تأمين کرد. اما فن‌آورى‌هائى که مورد استفاده قرار گرفتند و تکميل موفقيت‌آميز يک سيستم ارتباط جهانى بستگى به همکارى بين‌المللى داشت نخستين آزمايش نشان داد ارتباط توسط ماهواره‌ها از نظر علمى امکان‌پذير است. سرانجام به انجام رسيد. در ۱۸ دسامبر ۱۹۵۸ ماهواره‌اى به‌نام اسکور (Scorer) که داراى يک گيرنده و يک فرستنده راديوئى بود توسط موشک اصلى در يک مدار بيضوى شکل به دور زمين در بالاى جو زمين قرار گرفت. اين ماهواره پيام کريسمس از جانب آيزنهاور رئيس جمهور ايالات‌متحده آمريکا را در سراسر جهان مخابره کرد. ماهواره اسکور به مدت ۱۳ روز کار کرد تا اينکه باطرى‌هاى آن خالى شد و از کار افتاد.

۱۹۵۸م. تأسيس ايستگاه تلويزيون

تأسيس ايستگاه تلويزيون در، سوئيس، فنلاند، مجارستان، رومانى و يوگسلاوى

۱۹۵۸ م. تلکس

در سال ۱۹۵۸ يک نوع سيستم انتقال اطلاعات (رفت و برگشت) به‌نام تلکس (Telex) در ايالات‌متحده آمريکا ايجاد شد. در سال دهم اين دستگاه بيش از ۲۵۰۰۰ مشترک داشت. مشترکان تلکس به کمک يک ماشين تحرير که جزء دستگاه محسوب مى‌شد از مکان خود پيام‌ها را مستقيماً براى طرف مخاطب ارسال مى‌کردند. در ابتدا مطالب تايپ شده، روى ماشين‌ تحرير مخاطب، تايپ مى‌شد، و هم‌زمان نوار کاغذى که از يک قرقره مى‌آيد اطلاعات رسيده را تبديل به سوراخ‌هاى ريزى بر روى نوار کاغذى مى‌کرد. چنان‌چه مخاطب در محل حضور نداشت اطلاعات رسيده را با نوار سوراخ شده به گردش درمى‌آورد. نوار سوراخ شده از جلوى يک لامپ حس‌کننده مى‌گذشت و پس از خواندن سوراخ‌ها، فرمان تايپ را به ماشين تحرير صادر مى‌کرد. در ابتدا در آمريکا و سپس سرتاسر جهان يکى از بهترين ابزار انتقال اطلاعات در نيمه دوم دهه ۱۹۵۰ محسوب مى‌شد.

۱۹۵۸ م. ماشين‌حساب ACE نمونه دوم

ماشين‌حساب (ACE) Automatic Computing Engin نمونه دوم در سال ۱۹۵۸ در آزمايشگاه ملى فيزيک ساخته شد. اين ماشين در آن زمان يکى از بزرگ‌ترين و سريع‌ترين حسابگرهاى جهان به شمار مى‌رفت.

۱۹۵۸ م. اختراع مدار مجتمع

در سال ۱۹۵۸ اولين مدار مجتمع Integrated Circuit - IC توسط اسکسلبى (J. Skilbey) ساخته شد. وى پيشنهاد کرده بود که تمام اجزاء يک مدار بر روى يک قطعه ساخته شود. اختراع IC انقلاب عظيمى در صنعت الکترونيک به همراه داشت و به زودى IC جاى خود را در رايانه‌ها باز نمود. بدين ترتيب از حدود سال ۱۹۶۴ نسل سوم از رايانه‌ها ساخته شد. استفاده از مدارهاى مجتمع سرعت رايانه‌ها را تا ده هزار مرتبه نسبت به رايانه‌هاى نسل اول افزايش داد. از مهم‌ترين رايانه‌هاى اين نسل مى‌توان از IBM 360 نام برد.

۱۹۵۸ م. تأسيس ايستگاه تلويزيونى سياه و سفيد در ايران

در تير ماه ۱۳۳۷ (جولاى ۱۹۵۸) مجلس شوراء ملي، ماده‌اى با چهار تبصره را به تصويب رسانيد که براساس آن به دولت اجازه داده مى‌شد تا يک فرستنده تلويزيونى و کليه ابزار فنى آن را به تشخيص وزارت پست و تلگراف و تلفن در تهران به‌کار اندازد.

جبيب‌الله ثابت‌پا سال پيشنهاد تأسيس يک ايستگاه تلويزيونى را تقديم دولت کرد. دولت بلافاصله اين پيشنهاد را پذيرفت و اين ايستگاه تلويزيونى را که همانند ساير بخش‌هاى خصوصى اداره مى‌شد، به مدت ۵ سال از پرداخت هرگونه ماليات معاف کرد. اين دستگاه موفق شد نخستين برنامه خود را در ساعت پنج بعدازظهر روز يازدهم مهر ماه ۱۳۳۷ برابر با اکتبر ۱۹۵۸ پخش کند.

اين فرستنده روى چهار ساعت برنامه پخش مى‌کرد و درآمد خود را از طريق آگهى‌هاى تجارتى تأمين مى‌نمود. در سال۱۳۴۳ يک گروه فرانسوى به درخواست دولت از طرف سازمان برنامه و بودجه مأمور بررسى و طراحى يک مرکز تلويزيونى در تهران شدند. پس از تصويب طرح، در مدت چهار ماه بناى کوچکى ساخته شد و با امکاناتى ساده، پخش برنامه‌هاى آزمايشى را در سال ۱۳۴۵ آغاز کرد. اولين برنامه اين ايستگاه جديد، مراسم چهارم آبان سال ۱۳۴۵ بود. گشايش رسمى اين سازمان در روز دوشنبه ۲۹ اسفند ۱۳۴۵ در حضور محمدرضا پهلوى و همسر او (فرح ديبا) انجام گرفت. اين فرستنده با ۱۰ کيلووات و با سيستم ۵۲۵ خطى آمريکائى کار مى‌کرد. سيستم تلويزيون ملى ايران ۶۲۵ خطى بود.

تلويزيون ملى ايران يک فرستنده دو کيلوواتى هم با سيستم ۵۲۵ خطى آمريکائى برفراز ساختمان هتل استقلال (هيلتون سابق) نصب کرد تا دارندگان دستگاه گيرنده تلويزيون، بدون نياز به دستگاه تبديل ‌کننده اين دو سيستم آمريکائى و فرانسوى بتوانند از برنامه‌هاى تلويزيون ايران هم استفاده کنند.

در سال ۱۳۵۰ قانون تشکيل راديو و تلويزيون ملى ايران از تصويب مجلس شوراء ملى گذشت. تلويزيون متعلق به ثابت پاسال که به‌نام تلويزيون ايران خوانده مى‌شد، تا سال ۱۳۴۸ به فعاليت مستقل خود ادامه داد. در اين سال اين دستگاه در سازمان راديو و تلويزيون ملى ايران ادغام شد.

از سال ۱۳۵۵ تلويزيون به شهرهاى ديگر ايران رسيد و در سال ۱۳۵۰ يک کانال تلويزيونى به‌نام تلويزيون آمريکا که توسط متخصصان آمريکائى اداره مى‌شد آغاز به کار کرد. اين برنامه براى اتباع ساير کشورها پخش مى‌شد، که در تاريخ چهارم آبان ۱۳۵۵ تعطيل شد و به‌جاى آن برنامه‌هاى بين‌المللى تلويزيون آغاز شد.