از سال ۱۸۵۱ تا سال ۱۸۸۰ میلادی(۸)

۱۸۷۳ م. اختراع ماشين تحرير

اولين ماشين تحرير مکانيکى (Typewriter) در سال ۱۸۷۲ توسط مخترع شهير آمريکائى تامس اديسن براى معاملات اوراق بهادار طراحى و ساخته شد.

کمتر کسى را مى‌توان پيدا کرد که با ماشين تحرير آشنائى نداشته باشد. از ساخت اولين ماشين‌هاى تحرير مکانيکى رمينگتون تا صفحه کليدهاى امروز ۱۲۷ سال مى‌گذرد. اين نکته بسيار مورد توجه است که ماشين حروف‌چينى چاپ‌خانه با ماشين تحرير معمولى قرابت نزديک دارند و تقريباً معاصر يکديگر هستند. ماشين تحرير داراى اجدادى است و قدمت تاريخى دارد. از قبيل، ماشين‌ هنرى ميل (Henry Mill) انگليسى در سال ۱۷۱۴، وى ماشين تحريرى ساخت که حروف آن يکى پس از ديگرى به روش خط‌نويسى با دست، چاپ مى‌کرد و يا مى‌نوشت؛ ماشين پروژن (Progin) فرانسوى در سال ۱۸۳۳ و ماشين راويز (Ravizza) ايتاليائى در سال ۱۸۳۷ و ماشين تحرير هال (Hall) آمريکائى در سال ۱۸۶۶. اما اولين ماشين تحرير واقعى که در عمل ممکن بود مورد استفاده واقع شود، کار آمريکائى ديگرى به‌نام کريستوفو لاتام شولز (Christopher Lotham Sholes) بود. شولز چاپ‌خانه‌اى در ميلوواکى شهرى در کنار درياچه ميشگان داشت.

در سال ۱۸۶۶ با کمک دوست خود سول (W.Solve) ماشين تحريرى براى نمره‌گذارى و چاپ اسکناس اختراع کرد. ناگهان به فکر افتاد که چرا از اين دستگاه مکانيکى استفاده عمومى نشود، و آن را به شکل يک ماشين تحرير واقعى در نياورد. شولز با کمک جيمز دنسمور J.Densmore) ۲۵) نمونه مختلف ماشين تحرير ساختند. آنها به صاحب صنعت مشهورى چون فيلو رمينگتون (Philo Remington) طرح و ساخت ماشين تحرير را عرضه کردند. او که آدم فهيمى در صنعت بود و به ساخت طپانچه و چرخ خياطى مشغول بود، اختراع مزبور را که به‌نام شولز ثبت شده بود از وى خريدارى کرد به اين طريق ماشين‌هاى تحرير سال ۱۸۷۳ به‌نام رمينگتون وارد بازارهاى جهان شد. ساخت ماشين‌هاى تحريرى که داراى دو حلقه قرقره‌اى مانند از جنس پارچه بود که حدود يک سانت پهنا داشت، و آغشته به مرکب چاپ بود. هر يک از قرقره‌ها در طرفين روى ماشين در يک محور جهت گردش قرار داشتند. نوار از قرقره ديگر يپچيده مى‌شد. وقتى يک حرف چاپ مى‌شد نوار هم اندکى حرکت کرده و از يک حلقه به حلقه ديگر مى‌پيچيد. يک غلطک که تَهِ آن يک اهرم و يک چرخ آج‌دار بود با آن غلطتک را مى‌چرخاندند. کاغذ از پشت غلطک پيچيده و از جلو به طرف بالا مى‌آمد تا براى تحرير آماده شود.

در قسمت پائين ماشين يک صفحه کليد قرار داشت که حروف الفباء، اعداد و علائم روى هر يک از شستى‌ها نوشته شده بود. اين حروف هر يک توسط يک اهرم ظريف به اهرم نيمه دايره‌اى که نوک آن حرف قابل چاپ بود با فشار وارده آن را بلند مى‌کرد و از داخل يک شکاف چکش‌وار بر روى نوار چاپ مى‌کوبيد، و اثر حروف را بر روى کاغذ منتقل مى‌کرد. وقتى يک حرف زده مى‌شد کاغذ همراه غلطک به اندازه حرف بعدى حرکت مى‌کرد تا حرف بعدى به حرف قبلى بچسبد و کلمات را ايجاد نمايد. اين ماشين داراى دگمه‌اى بود تا بتواند الفباء کوچک و بزرگ را چاپ نمايد. بر سر هر اهرم دو حرف کوچک و بزرگ قرار داشت. وقتى يک حرف به پايان مى‌رسيد. با دسته، غلطک کاغذ را به اندازه فاصله بين دو خط مى‌چرخاندند. در پايان هر خطي، ماشين يک تک زنگ مى‌زد. و بدين‌سان توانستند نوشته‌ها را با دست چاپ کنند. و از همين رو حرفه ماشين‌نويسى هم ايجاد شد و بعدها بيشتر در انحصار خانم‌ها درآمد. ماشين‌هاى تحرير باعث شدند که نامه‌هاى ادارى از صورت دستى که مشکلات زيادى ايجاد مى‌کرد بيرون آيد. ماشين‌هاى تحرير خيلى با سرعت به ادارات دولتى، ارتش، شرکت‌هاى تجارى و خانه‌ها راه يافت.