درمان زخم‌های گازگرفتگی عفونی

برآورد اوليه

تاريخچه دقيق شامل نوع حيوان عامل گازگرفتگي، اينکه آيا به حمله تحريک شده بود يا خير، و فاصله زمانى از هنگام ايجاد صدمه، تهيه نمائيد. از مقامات بهداشت عمومى درباره احتمال هارى سؤال کنيد. اگر با زخم گازگرفتگى مواجه شديد که عامل انسانى آن مشکوک بود، سوءِ رفتار با حيوانات خانگى را مدٌ نظر بگيريد. جزئيات مربوط به آلرژى به آنتى‌بيوتيک‌ها، مهار سيستم ايمنى به‌طور سيستميک، و تاريخچه واکسيناسيون را تهيه کنيد. نوع زخم (مانند سوراخ‌شدگي، پارگي، له‌شدگي، خراش)، عمق آن، و احتمال صدمه به مفاصل، تاندون‌ها، اعصاب، يا استخوان را برآورد کنيد. علاوه بر انجام يک معاينه فيزيکى کلي، به‌دقت محل زخم را از نظر شواهد عفونت از جمله قرمزي، اگزودا، بوى بد، لنفانژيت، يا لنفادنوپاتى بررسى کنيد. صدمه به دست به‌علت توالى‌هاى بلاقوه ناتوان‌کننده آن، نيازمند مشاوره با جراح دست مى‌باشد. اگر صدمه استخوانى يا احتمال ورود قطعات دندان به داخل زخم وجود دارد يک عکس راديولوژى تهيه کنيد. رنگ‌آميزى (گرم) و کشت درناژ و / يا نمونه بافتى از همه زخم‌هاى عفونى و نمونه‌هائى براى کشت بى‌هوازى تهيه کندي. براى گازگرفتگى حيوانات ديگر غير از سگ و گربه، رنگ‌آميزى (گرم) و کشت زخمى که ظاهر غير عفونى دارد مفيد فايده خواهد بود زيرا فلور عامل عفونت اين زخم‌ها کمتر قابل پيش‌بينى است. يک شمارش WBC و کشت خون در صورت احتمال عفونت سيستميک بايد انجام شود.

نحوه درمان زخم

بستن زخم در گازگرفتگى مورد مباحثه است. پس از تميز کردن کامل، زخم‌هاى صورت معمولاً به‌دلايل زيبائى سوچور مى‌شوند و به‌علت خونر‌سانى فراوان صورت و فقدان ادم مربوطه خطر عفونت در آنجا کمتر است. براى زخم‌هاى ساير نقاط بدن، بسيارى از پزشکان به بستن اوليه تلاش نمى‌کنند و به‌جاى آن آن‌را فراوان شستشو مى‌دهند، بافت مرده را دبريد مى‌کنند، جسم خارجى را برمى‌دارند و لبه‌هاى زخم را به‌هم نزديک مى‌کنند. انسداد اوليه تأخيرى پس از اينکه خطر عفونت برطرف شد انجام مى‌شود. زخم‌هاى سوراخ در اثر گازگرفتگى به‌وسيله گربه به‌علت خطر بالاى عفونت نبايد سوچور شوند.

درمان زخم‌هاى گازگرفتگى عفونى

درمان زخم‌هاى گازگرفتگى عفونى آنتى‌بيوتيک‌ها بايد مطمئناً براى همهٔ زخم‌هاى گازگرفتگى عفونى مورد استفاده قرار گيرند و بايد پاتوژن‌هاى احتمالى مورد هدف واقع شوند (جدول - درمان عفونت زخم به‌دنبال گازگرفتگى توسط حيوان-). درمان اوليه معمولاً ۱۴-۱۰ روز ادامه مى‌يابد. بلند کردن و بى‌حرکتى محل ضايعه از اقدامات جانبى مهم مى‌باشد. پاسخ درمانى بايد به دقت مانيتور شود. در صورت شکست درمان، تشخيص‌هاى جايگزين (مانند استئوميليت يا آرتريت سپتيک) بايد مدٌ نظر قرار گيرند. يک ارزيابى جراحى براى درناژ يا دبريدمان احتمالى انجام مى‌شود و يک دوره طولانى‌تر (چند‌هفته‌اي) آنتى‌بيوتيک درمانى برنامه‌ريزى مى‌شود.

C. کانيمورسوس نيازمند يک دوره ۲ هفته‌اى درمان با پنى‌سيلين G وريدى (۲ ضربدر ۱۰ به توان ۶ واحد هر ۴ ساعت) مى‌باشد، سفالوسپورين‌ها و کينولون‌ها داروهاى جايگزين هستند. عفونت جدى P. مولتوسيدا نيز بايد با پنى‌سيلين G وريدى درمان شود. داروهاى آلتراناتيو که تجربه بالينى کمترى در مورد آنها وجود دارد شامل سفالوسپورين‌هاى نسل دوم يا سوم و سيپرفلوکساسين مى‌باشند.

يک واکسن کزاز به‌صورت بوستر بايد به بيمارانى که قبلاً واکسينه شده‌اند ولى در مدت ۵ سال اخير واکسن دريافت نکرده‌اند تزريق شود. بيمارانى که قبلاً واکسينه نشده‌اند بايد ايمونيزاسيون اوليه و نيز ايمونوگلوبولين کزاز دريافت نمايند. پروفيلاکسى هارى شامل تجوير ايمونوگلوبولين‌ هارى (که اطراف محل زخم و داخل عضلانى infiltrate مى‌شود) و نيز واکسن هارى مى‌باشد و بايد با مشورت با مقامات بهداشت عمومى محلى و منطقه‌اى به بيمار داده شود.

درمان زخم‌هاى گازگرفتگى عفونى

درمان زخم‌هاى گازگرفتگى عفونى آنتى‌بيوتيک‌ها بايد مطمئناً براى همهٔ زخم‌هاى گازگرفتگى عفونى مورد استفاده قرار گيرند و بايد پاتوژن‌هاى احتمالى مورد هدف واقع شوند (جدول - درمان عفونت زخم به‌دنبال گازگرفتگى توسط حيوان-). درمان اوليه معمولاً ۱۴-۱۰ روز ادامه مى‌يابد. بلند کردن و بى‌حرکتى محل ضايعه از اقدامات جانبى مهم مى‌باشد. پاسخ درمانى بايد به دقت مانيتور شود. در صورت شکست درمان، تشخيص‌هاى جايگزين (مانند استئوميليت يا آرتريت سپتيک) بايد مدٌ نظر قرار گيرند. يک ارزيابى جراحى براى درناژ يا دبريدمان احتمالى انجام مى‌شود و يک دوره طولانى‌تر (چند‌هفته‌اي) آنتى‌بيوتيک درمانى برنامه‌ريزى مى‌شود.

C. کانيمورسوس نيازمند يک دوره ۲ هفته‌اى درمان با پنى‌سيلين G وريدى (۲ ضربدر ۱۰ به توان ۶ واحد هر ۴ ساعت) مى‌باشد، سفالوسپورين‌ها و کينولون‌ها داروهاى جايگزين هستند. عفونت جدى P. مولتوسيدا نيز بايد با پنى‌سيلين G وريدى درمان شود. داروهاى آلتراناتيو که تجربه بالينى کمترى در مورد آنها وجود دارد شامل سفالوسپورين‌هاى نسل دوم يا سوم و سيپرفلوکساسين مى‌باشند.

يک واکسن کزاز به‌صورت بوستر بايد به بيمارانى که قبلاً واکسينه شده‌اند ولى در مدت ۵ سال اخير واکسن دريافت نکرده‌اند تزريق شود. بيمارانى که قبلاً واکسينه نشده‌اند بايد ايمونيزاسيون اوليه و نيز ايمونوگلوبولين کزاز دريافت نمايند. پروفيلاکسى هارى شامل تجوير ايمونوگلوبولين‌ هارى (که اطراف محل زخم و داخل عضلانى infiltrate مى‌شود) و نيز واکسن هارى مى‌باشد و بايد با مشورت با مقامات بهداشت عمومى محلى و منطقه‌اى به بيمار داده شود.