محدودیت‌های عملی

تعيين نوع سازمان و چگونگى اجراى آن بر عهده مشاور است. مشاور با توجه به شناخت مراجع و مشکل او، و عقيده‌اش دربارهٔ مشاور و ماهيت انسان نوعى سازمان را که براى ادامهٔ جلسه مشاوره مقتضى است تعيين مى‌کند. محدوديت‌هائى که بايد در اولين جلسه مشاوره براى مراجع بازگو شوند به‌شرح زير است:

محدوديت‌هاى زمانى

تعيين زمان براى هر جلسه مشاوره ضرورت دارد. اين ضرورت بدان جهت است که اولاً هر فرد با توجه به خصوصيات خود، در محدودهٔ زمانى مشخص مى‌تواند تمرکز حواس داشته باشد و از جلسه مشاوره استفاده کند. به‌عنوان مثال، با کودک ده‌ساله نمى‌توان به مدت دو ساعت جلسه مشاوره سودمندى را انجام داد. در اين مورد مى‌توان گفت که زمان هر جلسه مشاوره فردى براى کودکان دبستانى حدود بيست و پنج دقيقه و براى نوجوانان تقريباً سى و پنج دقيقه و براى بزرگسالان حدود چهل و پنج دقيقه تا يک ساعت است. ثانياً مشاور بايد در اختيار همه کسانى باشد که به کمک نياز دارند و وقت خود را بايد بين همه مراجعان تقسيم کند. براى آنکه تقسيم وقت به‌طور منطقى و عادلانه انجام گيرد، مشاور ناگزير است زمان مشاوره با هر مراجع را تعيين کند. ثالثاً تعيين زمان مشاوره، موجب مى‌شود نيروى مراجع و مشاور در جلسه مشاوره تلف نگردد و در اين‌صورت، مراجع در محدوده‌ٔ زمان تعيين شده مشکلات خود را مطرح مى‌سازد و براى حل آن مى‌کوشد.

محدوديت‌هاى عملى

گاهى موقعيت مشاوره ايجاب مى‌کند که براى مراجع محدوديت‌هائى در جلسه مشاوره تعيين گردد. به‌عنوان مثال، در بازى‌درمانى اگر از کودک انتظار مى‌رود که در آخر جلسه، اطاق بازى را مرتب و تميز کند بايد اين شرط در اول جلسه به او گفته شود. يا اگر قرار است کودکان شرکت‌کننده در بازى‌درماني، وسايل بازى را از اطاق بازى بيرون نبرند، بايد اين خواسته در اول جلسه به آنان گوشزد شود. لذا هر نوع محدوديت بايد به‌طور صريح و روشن در اول جلسه مشاوره به طريق درست به مراجع گفته شود.