تشخیص

تشخيص

تشخيص نوکارديوز با يافتن ارگانيسم‌هاى گرم مثبت تسبيح مانند، شاخه‌شاخه و اسيد فاست ضعيف در رنگ‌آميزى خلط يا چرک صورت مى‌گيرد. تأييد تشخيص با کشت معمولاً نياز به محيط‌هاى انتخابى دارد و ممکن است ۴-۲ هفته طول بکشد.

تظاهرات بالينى

بيمارى ريوى

پنومونى نوکارديائى به‌طور تيپيک تحت حاد است. سرفه شديد و خلط کم، غليظ، چرکي، و بدون بوى بد از علائم آن مى‌باشد. تب، بى‌اشتهائي، کاهش وزن، و بى‌حالى شايع است. ارتشاح‌هاى ندولر ريوى و کاويتاسيون به‌طور شايع در راديوگرافى ديده مى‌شود. در نيمى از موارد نوکارديوز ريوي، بيمارى خارج ريوى نيز يافت مى‌شود.

انتشار خارج ريوى

نوکارديوز منتشر به‌طور تيپيک، به شکل آبسه و به‌صورت تحت حاد تظاهر مى‌يابد. شايع‌ترين محل انتشار CNS است که در آن يک يا چند آبسه معمولاً فوق چادرينه‌اى و غالباً چند حفره‌اى - ممکن است يافت شود. محل‌هاى شايع ديگر انتشار عفونت پوست و ساختمان‌هاى محافظ، کليه‌ها، استخوان، و عضلات هستند. تقريباً ۸۰ درصد از بيماران مبتلا به نوکارديوز منتشر، همزمان درگيرى ريوى را هم نشان مى‌دهند.

بيمارى متعاقب تلقيح پوستى

پس از تلقيح پوستي، بيمارى يکى از سه شکل را به خود مى‌گيرد: ۱. سلوليت، بيمارى تحت حادى که با ضايعات اريتماتوز گرم، سفت، دردناک، و بدون تموج مشخص مى‌شود؛ ۲. شکل اسپورترويکوئيد لنفى پوستي؛ و ۳. اکتينوميستوما که يک ضايعه مزمن، مخرب، و مهاجم به موضع است که تظاهرات سيستميک اندکى دارد.

کراتيت

گونه‌هاى نوکارديا از عوامل ناشايع کراتيت محسوب مى‌شوند. کراتيت نوکارديائى به‌صورت تحت حاد پس از تروما به چشم به‌وجود مى‌آيد.