عفونت‌های موضعی ناشی از NTM

بيمارى‌ ريوى:

بيمارى ريوى از قبل موجود مثل بيمارى مزمن انسدادى ريه، سرطان، سل قبلي، برونشکتازي، سيستميک فيبروز، يا سيليکوز) اصلى‌ترين عامل مستعدکننده براى ابتلائ به بيمارى ريوى NTM است. شايع‌ترين ارگانيسم‌هاى مسئول مايکوباکتريوم اينتراسلولر، مايکوباکتريوم آويوم، و مايکوباکتريوم کانزاسى (M. Kansasii) مى‌باشند. تشخيص دقيق تا سطح گونه حائز اهميت است؛ هم اهميت بالينى و هم روش‌هاى درمانى به نوع ارگانيسم بستگى دارند. مايکوباکتريوم آويوم به‌ندرت بيمارى ريوى مهمى را در بيماران مبتلا به ايدز ايجاد مى‌نمايد. يافتن ارگانيسم در خلط بدون تغييرات راديوگرافيک معمولاً بدون اهميت است. از طرف ديگر، جدا ساختن مايکوباکتريوم کانزاسى که نوعى بيمارى ريوى شبيه به سل ايجاد مى‌کند، اهميت بالينى دارد. اکثر بيماران مبتلا به عفونت ريوى NTM با سرفه مزمن، تب خفيف، و بى‌حالى مراجعه مى‌کنند. ممکن است هموپتزى ايجاد شود. حداقل معيار تشخيصى شامل ارتشاح ريوى با علت نامشخص و جداسازى مکرر کلونى‌هاى متعدد از يک سوش NTM در خلط مى‌باشد.

درمان

بيمارى خفيف نياز به درمان ندارد. ندول منفرد ناشى از NTM با جراحى برداشته شده است هم نياز به درمان بيشترى ندارد. اکثريت بقيه بيماران مبتلا به بيمارى NTM ريوى با داروهاى آنتى‌بيوتيکى درمان مى‌شوند؛ ممکن است به جراحى هم نياز پيدا شود. رژيم‌هائى که در درمان عفونت منتشر MAC اربرد دارند، در درمان عفونت موضعى ناشى از مايکوباکتريوم آوريوم يا مايکوباکتريوم اينتراسلولر هم ارجح مى‌باشند. عفونت با مايکوباکتريوم کانزاسى يا ايزونيازيد (روزانه ۳۰۰ ميلى‌گرم)، ريفامپين (روزانه ۶۰۰ ميلى‌گرم)، و اتامبوتول (روزانه ۲۵-۱۵ mg/kg) درمان مى‌شود. اکثر بيماران تحت ۲۴-۱۸ ماه درمان قرار مى‌گيرند.