درمان

اپيدميولوژى

اپيدميولوژى در مناطق اندميک تراخم، کلاميديا تراکوماتيس (معمولاً سرووارهاى Ba, B, A يا C) اصلى‌ترين عامل قابل پيشگيرى کورى است. انتقال از چشم به چشم و از طريق دست، مگس، يا اشياء آلوده صورت مى‌گيرد. در مناطق غير اندميک بيمارى معمولاً محدود به کنژنکتيويت انکلوزيونى است که در اثر سرووارهاى D تا K ايجاد مى‌شود. انتقال اين بيمارى از طريق ترشحات آلوده مجارى تناسلى به چشم صورت مى‌گيرد.

تظاهرات بالينى

تظاهرات بالينى تراخم اندميک معمولاً به‌صورت کنژنکتيويت با فوليکول‌هاى لنفوئيد کوچک در کودکان زير ۲ سال شروع مى‌شود و به سمت درگيرى قرنيه با ارتشاح‌هاى لکوسيتى التهابى و واسکولاريزاسيون سطحى (تشکيل پانوس Pannus) پيشرفت مى‌کند. اسکارگذارى ملتحمه به تغيير شکل پلک، به داخل برگشتن مژه‌ها (که باعث خراشيده و زخمى شدن اپى‌تليوم قرنيه مى‌شود)، و در نهايت اسکار قرنيه و کورى منجر مى‌شود. عفونت چشم با سوش‌هاى تناسلى معمولاً با شروع حاد کنژنکتيويت فوليکولر يک طرفه و لنفادنوپاتى جلوى گوشى در افراد جوان و فعال از نظر جنسى خود را نشان مى‌دهد.

تشخيص

تشخيص تراخم کلاسيک معمولاً در حضور دو تا از علائم زير به‌صورت بالينى تشخيص داده مى‌شود: ۱. فوليکول‌هاى لنفوئيد در ملتحمه تارسال فوقاني، ۲. اسکارگذارى تيپيک ملتحمه، ۳. پانوس عروقي، و ۴. فوليکول‌هاى ليمبى (Limbal). حساس‌ترين تست‌هاى آزمايشگاهى جداسازى ارگانيسم در کشت سلولي، تست‌هاى جديد کشف آنتى‌ژن و PCR کلاميديا هستند. انکوزيون‌هاى داخلى سيتوپلاسمى در اسميرهاى ملتحمه که با گيمسا رنگ‌آميزى شده‌اند تشخيصى هستند ولى حساسيت پائينى دارند. در مورد کنژنکتيويت انکلوزيونى بزرگسالان کست يا رنگ‌آميزى گيسما يا ايمونوفلورسانت اسميرهاى ملتحمه مورد استفاده قرار مى‌گيرد و بايستى با کشت و بررسى‌هاى مجارى تناسلى همراه باشد. تست‌هاى آنتى‌بادى سرم تشخيصى نيستند.

درمان

درمان شامل استعمال موضعى پماد تتراسيکلين يا اريترومايسين به‌مدت ۶۰-۲۱ روز است. به‌جاى آن مى‌توان از تتراسيکلين يا اريترومايسين (روزانه ۵۰mg/kg خوراکى به‌مدت ۳ هفته) در کودکان استفاده نمود. در عفونت‌هائى که از طريق مجارى تناسلى کسب شده‌اند درمان شرکاى جنسى حائز اهميت است. در صورت استفاده از آنتى‌بيوتيک‌هاى خوراکي، نيازى به درمان موضعى نيست.