پاتوژنز

پاتوژنز

اين‌چنين تصور مى‌شود که پوليوويروس‌ها پس از بلعيده شدن سلول‌هاى اپى‌تليوم مخاط لوله گوارش را آلوده مى‌سازند و سپس به بافت لنفوئيد زير مخاط انتشار مى‌يابند. پس از انتشار ويروس به غدد لنفاوى منطقه، اولين فاز ويرمى (ويرمى فرعي) با تکثير ويروس در اعضاء سيستم رتيکولواندوتليال اتفاق مى‌افتد. در بعضى افراد فاز دوم ويرمى (ويرمى اصلي) نيز به‌قوع مى‌پيوندد. ويروس در هنگام ويرمى يا از طريق اعصاب محطى وارد CNS مى‌شود.

تظاهرات بالينى

تظاهرات بالينى اکثر عفونت‌هاى پوليوويروسى خفيف يا بدون علامت هستند. بيمارى را مى‌توان به سه دسته تقسيم نمود: ۱. پوليوميليت نافرجام (Abortive)، نوعى بيمارى تب‌دار غير اختصاصى است که ۳-۲ روز طول مى‌کشد و نشانه‌ موضعى CNS ندارد؛ ۲. پوليوميليت غير پاراليتيک، مننژيت آسپتيکى است که طى چند روز به‌طور کامل بهبود مى‌يابد (تقريباً ۱ درصد از بيماران)؛ و ۲. پوليوميليت پاراليتيک که شيوع آن از ساير تظاهرات پائين‌تر است. در پوليوميليت پاراليتيک پس از گذشت يک يا چند روز از نشانه‌هاى مننژيت آسپتيک، درد شديد کمر، گردن و عضلات و ضعف حرکتى به‌وجود مى‌آيد. در بعضى از بيماران به‌نظر مى‌رسد بيمارى دو مرحله داشته باشد به‌طورى‌که پس از مننژيت اسپتيک، دوره‌اى از بهبودى کامل ديده مى‌شود. ضعف عموماً غير قرينه است و ممکن است پاها، دست‌ها، يا عضلات شکم، توراسيک يا بولبر را درگير سازد. بيمارى پاراليتيک در ميان افراد مسن، زنان باردار، و افراد دچار تروماى عضلانى (از جمله ورزش‌هاى سنگين) در زمان علائم CNS شايع‌تر است. فلج در طى فاز تب‌دار بيمارى ايجاد مى‌شود، و بهبودى کامل يا نسبى در بسيارى از بيماران ايجاد مى‌گردد. يافته‌هاى فيزيکى شامل ضعف، فاسيکولاسيون، و کاهش ياز از بين رفتن رفلکس‌هاى وترى عمقى هستند؛ حس کاملاً طبيعى است. سندرم پس از پوليو (Post Polio Syndrome) ضعف پيشرونده عضلانى است که ۴۰-۲۰ سال پس از عفونت اوليه آغاز مى‌شود و به نظر نمى‌رسد شامل عفونت مداوم يا مجدداً فعال شده باشد.