آمیبیاز روده‌ای

تظاهرات بالينى

آميبياز روده‌اى

شايع‌ترين نوع عفونت آميبي، دفع بدون علامت کيست است. کوليت آميبى علامت‌دار ۶-۲ هفته پس از خوردن کيست‌هاى عفونت‌زا ايجاد مى‌شود. ابتدا به‌تدريج درد پائين شکم و اسهال خفيف و پس از آن بى‌حالي، کاهش وزن، و درد منتشر پائين شکم يا پشت به‌وجود مى‌آيد. درگيرى سکوم مى‌تواند شبيه آپانديسيت باشد. در ديسانترى شديد بيمارى ممکن است ۱۲-۱۰ بار در روز اسهال آغشته به خون و مخاط ولى با ماده مدفوعى کم داشته باشد. تقريباً مدفوع همه بيماران از نظر هِم مثبت است؛ کمتر از ۴۰ درصد بيماران تب دارند. به‌ندرت (غالباً در کودکان) شکل برق‌آساتر بيمارى با تب بالا، درد شديد شکم و اسهال زياد اتفاق مى‌افتد. در بعضى بيماران، مگاکولون توکسيک به‌وجود مى‌آيد. دريافت‌کنندگان گلوکوکورتيکوئيد در خطر ابتلاء به اشکال شديدتر آميبياز هستند. به‌طور ناشايع، نوع مزمنى از آميبياز شکل مى‌گيرد که مى‌تواند با بيمارى‌هاى التهابى روده اشتباه شود. آمبوماها ا(Ameboma) توده‌هاى التهابى ناشى از آميبياز روده‌اى مزمن هستند.

آبسه آميبى کبد

عفونت آميبى خارج روده اغلب کبد را درگير مى‌کند. اکثراً علائم بيمار طى پنج‌ماه شکل مى‌گيرد. بيشتر بيماران تب و درد RUQ دارند؛ درد ممکن است مبهم يا پلورتيک باشد و به شانه تير بکشد. تندرنس نقطه‌اى کبد و پلورال افيوژن سمت راست شايع، اما زردى نادر است. کمتر از يک سوم بيماران همزمان اسهال هم دارند. در بعضى از بيماران (به‌ويژه افراد مسن) بيمارى مى‌تواند سيرى تحت حاد با کاهش وزن و هپاتومگالى داشته باشد. فقط يک سوم از بيمارانى که تظاهرات مزمن دارند، تب‌دار هستند. در تشخيص افتراقى تب با منشاء ناشناخته بايد آبسه آميبى کبد را در نظر داشت زيرا ۱۵-۱۰ درصد از بيماران فقط با تب مراجعه مى‌کنند. عوارض آبسه‌هاى آميبى کبد عبارتند از: درگيرى ريه و پلور در ۳۰-۲۰ درصد از بيماران با افيوژن استريل، انتشار از کبد به‌علت هم‌جواري، و پارگى واقعى آبسه به درون فضاى پلور، صفاق يا پريکارد. پارگى آبسه آميبى که ممکن است طى درمان نطبى اتفاق بيفتد، معمولاً نياز به درناژ دارد.

ساير نقاط خارج از روده

علاوه بر کبد، آميبياز مى‌تواند دستگاه ادرارى تناسلى (همراه با زخم‌هاى دردناکى تناسلي) و مغز (در کمتر از ۱/۰ درصد از بيماران) را نيز مبتلا سازد.