پاتوژنز و اپيدميولوژى سندرم لارو مهاجر احشائى (توکسوکاريازيس Toxocariasis) را نماتودهائى ايجاد مىکنند که انگل گونههاى غير انسانى هستند. عفونت در انسان انتهاى عمر انگل محسوب مىشود. لارو نماتود به کرم بالغ تبديل نمىشود. در عوض، مهاجرت آنها در بافتهاى ميزبان پاسخ التهابى ائوزينوفيلى ايجاد مىکند. ابتلاء انسان به توکسوکارياز عمدتاً در اثر خوردن خاک آلوده به مدفوع سگ که محتوى تخمهاى آلودهکننده توکسوکارکانيس (Toxocara Canis) مىباشد، صورت مىگيرد. ميزان مثبت بودن سرولوژى در ميان کودکان مهدکودکهاى ايالات متحده ممکن است به بيش از ۲۰ درصد برسد.
تظاهرات بالينى
اکثر عفونتهاى خفيف بدون علامت مىباشند، ممکن است فقط ائوزينوفيلى ديده شود. عفونت شديدتر با تب، بىحالي، بىاشتهائي، کاهش وزن، سرفه، خسخس، راش، و هپاتواسپلنومگالى مشخص مىشود. ائوزينوفيلى شديد اغلب وجود دارد بهطورىکه گاهى بيش از ۹۰ درصد از WBCها را تشکيل مىدهند. نيمى از بيماران مبتلا به پنومونيت علامتدار، ارتشاحهاى ريوى گذرا دارند. با تهاجم لارو به چشم بيمارى چشمى بهوجود مىآيد. يک توده گرانولوماتوز در اطراف لارو تشکيل مىشود که ممکن است با رتينوبلاستوما اشتباه شود. درگيرى چشم شامل اندوفتالميت، يووئيت و کوريورتينيت هم مىباشد.
تشخيص
تشخيص بالينى توکسوکارياز با يک اليزاى مثبت براى آنتىبادىهاى توکسوکارا تأييد مىشود. از آنجائىکه لارو توکسوکارا در انسان به کرم بالغ تبديل نمىگردد، تخم آن در مدفوع ديده نمىشود.
درمان
داروهاى ضدٌ کرم موجود سير لارو مهاجر را تغيير نمىدهند. در موارد شديد بيماري، مىتوان براى کاهش عوارض التهابى از گلوکوکورتيکوئيدها استفاده نمود. درمان بيمارى چشمى رضايتبخش نيست؛ نقش گلوکوکورتيکوئيدها و داروهاى ضدٌ کرم مورد بحث است.