منبع-رمزگذار

يک منبع ارتباط بعد از تعيين روشى که مى‌خواهد با آن روى گيرندهٔ خود تأثير بگذارد پيامى را به قصد توليد هدف مورد دلخواه خود رمزگذارى مى‌کند. حداقل چهار نوع عامل در منبع وجود دارد که مى‌تواند صحت را افزايش دهد. آنها عبارتند از: الف - مهارت‌هاى ارتباطى (communication skills)، ب - نگرش‌ها(attitudes)، ج - سطح دانش(knowledge level)، د - موقعيت منبع در يک سيستم فرهنگى اجتماعى (social-cultural system).

مهارت‌هاى ارتباطى

پنج نوع مهارت ارتباط کلامى وجود دارد. دو نوع از آنها مهارت‌هاى رمزگذارى (encoding skills) است: نوشتن و گفتن. دو نوع از آنها مهارت‌هاى رمزخوانى (decodin skills) است: خواندن و شنيدن. پنجمين مهارت به فکر و يا تعقل (thought or reasoning) مربوط مى‌شود.

به‌طور آشکارا، مهارت‌هاى رمزگذارى ديگرى نيز وجود دارد، مانند مهارت در نقاشي، اشاره و غيره. اما آنچه دربارهٔ نوشتن و گفته مى‌شود مى‌تواند همچنين به ساير رمزگذارى‌ها نيز عموميت يابد.

سطوح مهارت‌هاى ارتباطى ما مى‌توانند هم در تجزيه و تحليل هدف‌ها و مقاصد ما ما را يارى کنند و هم ميزان توانائى ما را در رمزگذارى پيام‌هائى که مقصودمان را بيان مى‌کند تعيين کنند. (Berlo,1960,p41)

برلو در توضيح نقش مهارت‌هاى ارتباطى در توانائى رمزگذارى مثالى را ارائه داده است و مى‌‌نويسد:

'فرض کنيم که ما قصد ابلاغ يک نيت خير (well-thought-out) را داشته باشيم. اگر بخواهيم چنين پيامى را به‌صورت نوشته درآوريم نياز به لغات کافى براى بيان عقيده‌ خود داريم. ما نمى‌خواهيم کلماتى را به کار ببريم که فقط آشکار کند ما تحصيل کرده‌ايم، بلکه مى‌خواهيم کلماتى را به‌کار ببريم که معنى ما را واضح‌تر بيان کند. نياز داريم که ديکتهٔ صحيح کلمات را بدانيم به‌طورى که خوانندهٔ ما بتواند آنها را به آسانى رمزخوانى کند. ما ديکتهٔ صحيح کلمات را فقط براى پذيرفتن قوانين نگارش صحيح لغات انجام نمى‌دهيم بلکه مى‌خواهيم وقتى به‌ دقت خوانده مى‌شود، شانس موفقيت داشته باشد. بايد بدانيم چگونه کلماتمان را با يکديگر به‌طور مؤثرترى همراه کنيم، بايد دربارهٔ دستور زبان تمرين کافى داشته باشيم. مجبور هستيم کلمات را به‌صورتى منظم کنيم که معنى ما واضح باشد.

اگر همان پيام را بخواهيم به‌صورت صحبت بفرستيم، علاوه بر مهارت‌هاى فوق ممکن است به مهارت‌هاى بيشترى نياز داشته باشيم. نوشتن، تعدادى کانال را مورد استفاده قرار مى‌دهد و صحبت کردن تعدادى کانال ديگر را. به هنگام صحبت، احتياج داريم که بدانيم چگونه کلمات خود را تلفظ کنيم؛ بدانيم اشارات و حرکات چگونه باشد؛ چگونه پيام‌هائى را که ما از شنونده خود دريافت مى‌کنيم ترجه کنيم و چگونه پيام خودمان را مطابق مسير موردنظر خود اصلاح کنيم. اينجا بحث دربارهٔ روش‌هاى خوب نوشتن و خوب صحبت کردن نيست. مآخذ کافى در اين مورد وجود دارد.' (Berlo,1960,p42)