تاریخچهٔ طبیعی

تاريخچهٔ طبيعى

بيمارى انسدادى مزمن ريه (COPD) يک اختلال پيشرونده است که حتى در صورت حذف عوامل مداخله‌گر و شروع درمان تهاجمي، به پيشرفت خود ادامه مى‌دهد. پيشرفت بيمارى اجتناب‌ناپذير است، زير از دست رفتن بافت الاستيک، يک بخش طبيعى از روند پير شدن مى‌باشد. در افراد طبيعى حجم تحت فشار بازدمى در ثانيهٔ اول (FEV1) در حوالى ۲۵ سالگى به حداکثر خود در طول زندگى مى‌رسد و پس از آن هر سال تقريباً به‌طور متوسط ۳۵ ميلى‌متر کاهش مى‌يابد. از بين رفتن سالانه در افراد مستعد مبتلا به COPD ۵۰ تا ۱۰۰ سال بر در سال مى‌باشد. کاهش با سرعت بيشتر، با ترشح بيش از حد راه هوائى همراه است. علائم تنها همراه با COPD متوسط تا شديد اتفاق مى‌افتد. تنگى‌نفس به‌طور تيپيک وقتى اتفاق مى‌افتد که FEV1 به زير ۴۰% ~ مقدار پيش‌بينى شده سقوط کند. هيپرکربى وقتى FEV1 به کمتر از ۲۵% مقدار پيش‌بينى شده مى‌رسد، بيشترين شيوع را دارد. برخى از بيمارانى که علائم آنها با کاهش FEV1 متناسب نيست، کاهش چشمگيرى در ظرفيت انتشارى مونوکسيد کربن دارند.