تظاهرات بالینی

تاريخچه

تاريخچه بيماران مبتلا به COPD معمولاً سابقهٔ برخورد با دخانيات (Tobacco) به ميزان ≥ ۲۰ سال پشت سر هم دارند. شروع بيمارى به‌طور تيپيک در دههٔ پنجم يا بعد از آن است. تنگى‌نفس در هنگام فعاليت و سرفه خلط‌دار علائم تيپيک زودرس هستند. محدوديت عملکردى ممکن است ارتباط ضعيفى با کاهش FEV1 داشته باشد. حجم خلط معمولاً ناچيز است توليد >60ml/d بايستى ما را به جستجوى برونشکتازى برانگيزد. کاهش وزن در بيمارى پيشرفته شايع است. هيپوکسى و هيپرکربى ممکن است باعث احتباس مايع، سردرد صبحگاهي، از هم‌گسيختگى خواب، اريتروسيتوز و سيانوز شود. حملات شديد بيمارى هنگام پيشرفت آن افزايش مى‌يابد و بيشتر بر اثر عفونت‌هاى تنفسى که اغلب يک جزء باکتريائى دراند، برانگيخته مى‌شود. اين حملات همچنين ممکن است بر اثر نارسائى بطن چپ، آريتمى قلبي، پنوموتراکس، پنومونى و ترومبوآمبولى ريوى برانگيخته شوند.

يافته‌هاى فيزيکى

يافته‌هاى فيزيکى اين يافته‌ها ارتباط ضعيفى با شدت بيمارى دارند. معاينه ممکن است در اوايل طبيعى باشد. به موازات پيشرفت بيماري، نشانه‌هاى پرهوائى بارزتر مى‌شود. رال‌هاى وسط دمى ممکن است نشان‌دهندهٔ بيمارى راه‌هاى هوائى متوسط باشند. تنفس با لب‌هاى غنچه‌شده ممکن است باعث کاهش تنگى‌نفس و پرهوائى ديناميک شود. خس‌خس سينه يک يافتهٔ غير ثابت است و شدت انسداد يا پاسخ به درمان را پيش‌بينى نمى‌کند.

يافته‌هاى پرتونگارى

يافته‌هاى پرتونگارى CXR خوابيده ممکن است نشان‌دهندهٔ پرهوائي، آمفيزم، و هيپرتانسيون ريوى باشد. مناطق راديولوسنت موضعى (1m<) ممکن است نشان‌دهندهٔ حباب (Bullae) باشند. CTscan براى تشخيص آمفيزم حساسيت بيشترى دارد ولى ضرورتاً تشخيصى نيست.

آزمون‌هاى عملکرد ريوى

آزمون‌هاى عملکرد ريوى اثبات عينى (Objective) انسداد راه هوائى براى تشخيص COPD ضرورى است. ظرفيت حياتى تحت فشار (FVC) به‌طور تيپيک کاهش مى‌يابد، ولى سرعت کاهش FEV1 بيشتر از سرعت کاهش FEV1/FVC است. بازدم حتى پس از ۱۰ ثانيه زور زدن ممکن است ناکامل باشد. انجمن قفسهٔ سينهٔ آمريکا COPD را بر حسب FEV1 درجه‌بندى کرده است:

مرحلهٔ I، بيمارى خفيف، FEV1≥ ۵۰% مقدار پيش‌بينى شده؛ مرحلهٔ II، بيمارى متوسط، FEV1 ۴۹-۳۵% مقدار پيش‌بينى شده؛ مرحلهٔ III، بيمارى شديد، FEV1 < %۳۵ مقدار پيش‌بينى شده؛ برگشت‌پذيرى انسداد با امتحان داروهاى استنشاقى گشادکنندهٔ برونش مشخص مى‌شود.