نارسائی حاد تنفسی

نارسائى حاد تنفسى تشخيص براساس کاهش mmHg ۱۵-۱۰ در Pa_o2 از مقدار پايه يا افزايش Pa_{co2 همراه با ۳۰/۷ ≥ pH، گذاشته مى‌شود.}

درمان

بايستى در جستجوى عوامل برانگيزنده به‌ويژه نارسائى بطن چپ بود. شناسائى نشانه‌هاى بالينى CHF اغلب مشکل است و به همين دليل در صورت وجود ادم محيطي، درمان تجربى (Empirical) با يک ديورتيک (فوروسمايد، ۶۰-۱۰ mg وريدي) مناسب است.

داروهاى گشادکنندهٔ برونشى

داروهاى گشادکنندهٔ برونشى آگونيست‌هاى کوتاه‌اثر β-آدرنرژيک را از طريق استنشاقى تجويز کنيد (مثلاً آلبوترول هر ۲-۱ ساعت، ممکن است در ابتدا هر ۲۰ دقيقه تجويز شود). از آنجا که وقتى بيمار دچار ديسترس است، جذب دارو غير قابل پيش‌بينى است، دوز دارو بايستى با توجه به آثار جانبى تعيين شود. اضافه کردن داروهاى آنتى‌کلينرژيک احتمالاً سودمند است (Ipatroprium هر ۴ تا ۶ ساعت).

گلوکوکورتيکوئيدها

گلوکوکورتيکوئيدها شواهد قانع‌کننده‌اى وجود دارد که استروئيدهاى سيستميک ممکن است برطرف شدن علائم را تسريع کنند. دوز دارو به‌خوبى تعيين نشده است، ولى ۶۰-۳۰ mg پردنيزون روزانه (يا معادل آن به‌صورت IV) استاندارد مى‌باشد. دورهٔ درمان کلى ۱۴ روز است.

اکسيژن

اکسيژن O₂ مکمل (Supplemental) بايستى تجويز شود تا Sao2≥%۹۰ حفظ شود. سيستم‌هاى تحويل اکسيژن عبارتند از لوله‌هاى (Prongs) بينى ۲-۱ ليتر در دقيقه يا ماسک ژنتورى ۲۴%(Venturi) .

حمايت تهويه‌اى

حمايت تهويه‌اى مطالعات متعددى مطرح‌کنندهٔ آن هستند که تهويهٔ غير تهاجمى با ماسک مى‌تواند پيش‌آگهى (Outcome) را در حملات تشديد حاد بهبود بخشد. بيمارانى که ديسترس تنفسى بارزى دارند (تعداد تنفس >30 تنفس در دقيقه) بايستى به‌طور امتحانى تهويه با ماسک را دريافت کنند. موفقيت با کاهش تعداد تنفسى به زير ۲۵ تنفس در دقيقه پس از ۶۰-۳۰ دقيقه مشخص مى‌شود. هيپرکربى پيشرونده هيپوکسمى مقاوم با تغيير در وضعيت دماغى (Mental Status) که توانائى پاسخ به درمان را دچار اشکال مى‌کنند، ممکن است انتوباسيون داخل تراشه‌اى را ضرورى سازند.