بازی‌های ماشینی

اين ماشين‌ها که هنوز هم از لحاظ گفتارى راهزن تکدست (ماشين‌ميوه) ناميده مى‌شوند، با وجود دگرگونى‌هائى که در سبک و عملکرد اين دستگاه‌ها به‌علت تغيير کار آنها از حالت مکانيکى به الکترونيک پديد آمده، هنوز هم يکى از انواع اصلى برد و باخت صرفاً شانسي، به حساب مى‌آيند. از زمان وضع مقرراتى در مورد اين دستگاه‌ها در سال ۱۹۶۰ (سرگرمى‌ همراه با جايزه؛ Amusement With Prizes; AWPs) و سست شدن بعى اين مقررات در سال ۱۹۶۸، اين وسايل به يکى از نمودهاى اصلى پاب‌ها، کلوپ‌ها و سالن‌هاى بازى‌هاى ماشينى تبديل شده است. تا سال ۱۹۸۵ پرونده‌هاى صدور مجوز نشان مى‌داد که حدود ۱۷۷،۰۰۰ دستگاه از اين دست در انگلستان مشغول به‌کار است و برآورد شده است که روزانه نيم ميليون مشترى با آنها بازى مى‌کنند که بيشتر اين بازى‌ها در ۲۰۰۰ سالن بازى که از سال‌هاى دههٔ ۱۹۶۰ به بعد در بيشتر مراکز شهرى انگلستان تأسيس شده و يکى از نمودهاى بارز شهرى به‌شمار مى‌رود انجام مى‌گيرد.

با پيشرفت‌هائى که به تازگى در زمينهٔ بازى‌هاى ويدوئى ايجاد شده، دامنهٔ ماشين‌هائى که در سالن‌هاى بازى به چشم مى‌خورد افزايش يافته و همهٔ آنها هم جايزه نمى‌دهند، بلکه بازيکنان را با جمع کردن نمرات به‌دست آمده به راه‌اندازى موفقيت‌آميز دستگاه يا شليک به طرف مهاجمان فضائى تشويق مى‌کنند. در اين اواخر بسيارى از بازى‌هاى پيش‌ گفته با استفاده از کامپيوترهاى خانگى و صفحهٔ تلويزيون در دسترس بسيارى از افراد قرار گرفته است. اغلب انواع گروه اخير بازى‌ها نيازى به مهارت و داورى دارد و صرفاً تصادفى نيست. در سال‌هاى دههٔ ۱۹۹۰ ويدئوهاى خانگى و بازى‌هاى رايانه‌اى به يکى از فعاليت‌هاى عمدهٔ اوقات فراغت به‌ويژه براى کودکان تبديل شده است. در سالن‌هاى سرگرمى هم اکنون به همان اندازه که بازى‌هاى صرفاً تصادفى ارائه مى‌شود، اين بازى‌هاى ماشينى که نياز به مهارت و داورى دارد عرضه مى‌گردد. داده‌هائى که در زير ارائه مى‌شود مربوط به خود دستگاه‌هاى بازى است.

سن به‌شدت با بازى کردن با ماشين‌بازى ارتباط دارد. در بررسى داونس و همکارانش، بيشتر بازيکنان بين ۲۰ تا ۳۰ ساله بودند و بيشتر نگرانى اخير در مورد خطرات سالن‌هاى سرگرمى و در نتيجه درخواست براى مجوز داشت آنها مستقيماً مربوط به استفاده از اين مکان‌ها به‌وسيلهٔ جوانان و کودکان است. پيشنهادهائى ارائه شده، داير بر اينکه بيشتر مردم خيلى زود از اين دستگاه‌ها خسته مى‌شوند، زيرا در مى‌يابند که کنترل آنها بر دستگاه در حداقل، و درصد بازده آن بسيار پائين است و اين موضوع مى‌تواند رده‌بندى سنى بازيکنان را توجيه نمايد. به‌طور قطع سازندگان اين دستگاه‌ها به عامل تازگى داشتن توجه دارند و به‌طور مرتب تصاوير و توهمات جديد ايجاد مى‌کنند. يکى از شرکت‌هاى پيشرو انگليسى حدس مى‌زند که بتواند هر ۷-۸ هفته يک بار دستگاه جديدى ارائه دهد: طول عمر مفيد ماشين‌هاى AWP در پاب‌ها ۱۳ هفته است. بعد از اين مدت افراد شرط‌بندى‌کننده از آن خسته مى‌شوند (هريس، ۱۹۸۷).

بازى با ماشين‌هاى بازى به‌طور عمده يکى از فعاليت‌هاى اوقات فراغت مردانه است. از اين بابت نسبت تعداد مردان به زنان ۱ به ۵ است، امّا اين موضوع بيشتر به موقعيت‌ها بستگى دارد، چرا که بيشتر اين دستگاه‌ها در پاب‌ها، باشگاه‌ها و سالن‌هاى بازى چندان رابطه‌اى با استفاده از ماشين‌هاى ميوه ندارد. گرچه داده‌هاى موجود حکايت از درگيرى بيشتر طبقات کارگرى در اين‌گونه فعاليت‌ها دارد که با شرکت آنان در ساير انواع بازى‌هاى برد و باختى و شانسى مشابهت دارد.

يکى از جلوه‌هاى همه‌کس پسند بازى با ماشين ميوه حالت منزوى بودن وسواسى آن است که شخص به اجبار احساس مى‌کند که توانسته است چيزى از چنگ راهزنى سيرى‌ناپذير بيرون آورد. با اين همه، پژوهش نشان مى‌دهد که بيشتر کسانى که به‌طور مرتب به اين بازى‌ها مى‌پردازند، در معيب ديگران دست به چنين کارى مى‌زنند و اغلب به شکل سنديکائى متشکل از دوستان و خويشان عمل مى‌کنند. بسيارى از اين گروه‌هائى طولانى را در کنار اين ماشين‌ها طى مى‌کنند و آن را به نوعى تجربهٔ اجتماعى اوقات فراغت تبديل مى‌کنند و نه صرفاً معامله‌اى اقتصادي.

اين نمونه‌هاى مشارکت به نياز بر تأکيد بر ويژگى‌هاى فعاليت اهميت مى‌دهد (با توجه به اينکه در هر يک از آنها عوامل مهارت، شانس يا داورى تا چه حد بر ساير عوامل چيرگى دارد). موقعيتى که اين فعاليت در آن انجام مى‌گيرد (محيط فيزيکى و نمادين آن) به چه صورت است و تا چه اندازه به برهمکنش اجتماعي، اجارهٔ بروز مى‌دهد يا آن را تشويق مى‌نمايد. اين عوامل با همديگر بر همکنش انجام مى‌دهند تا تجربه‌اى کاملاً متفاوت از برد و باخت به‌عنوان نوعى فعاليت اوقات فراغت ارائه دهند و چنين مى‌نمايد که ميزان متغير مشارکت در اين فعاليت، با اين متغيرها همبستگى داشته باشد.