انواع بیماری قند

بيمارى قند نوع I

نوع I يا بيمارى قند وابسته به انسولين معمولاً هنگام کودکى يا نوجوانى تشخيص داده مى‌شود. کودکان مبتلا به اين نوع بيمارى به احتمال زياد دچار يک بيمارى خود ايمنى هستند به‌طورى که دستگاه ايمنى بدن آنها پادتن‌هائى توليد مى‌کند که سلول‌هاى سازندهٔ انسولين در لوزالمعده را نابود مى‌کند. بدون انسولين ميزان گلوکز خون بالا مى‌رود ولى بدن قادر به استفاده از گلوکز اضافى نيست و اين ماده به مقدار زيادى از طريق ادرار دفع مى‌شود. اين بيماران بايد تمام عمر براى طبيعى نگه داشتن گلوکز خون انسولين تزريق کنند.

بيمارى قند نوع II

بيمارى قند نوع II که بيمارى قند دوره بزرگسالى يا غيروابسته به انسولين نيز خوانده مى‌شود بعدها در طول زندگى آغاز مى‌شود و شيوع آن بالا رفتن سن به‌طور مداوم افزايش مى‌يابد. در بيمارى قند نوع II لوزالمعده به توليد انسولين ادامه مى‌دهد ولى مقدار آن براى حفظ گلوکز خون در حد طبيعى کافى نيست. اين نوع بيمارى قند اغلب با کاهش وزن، رژيم غذائى مناسب، و در موارد شديد با مصرف داروهاى خوراکى يا تزريق انسولين مهار مى‌شود. بيمارى قند نوع II بسيار شايع‌تر از نوع I است. چند عامل خطر شناخته شده وجود دارد که احتمالاً بروز بيمارى قند را افزايش مى‌دهد.

- سياه‌پوستان، اسپانيائى‌ها، و سرخ‌پوستان آمريکاى شمالى همگى بيش از ميزان متوسط دچار اين بيمارى مى‌شوند. به‌عنوان مثال شيوع بيمارى قند در زنان سياه‌پوست دو برابر زنان سفيدپوست است.

- ابتلاء يکى از اعضاء خانواده به بيمارى قند خطر بروز اين بيمارى را افزايش مى‌دهد. اين نکته نشانگر وجود يک گرايش ارثى مشخص در بروز هر دو نوع بيمارى قند است.

- شيوع بيمارى قند در افرادى که وزن آنها بيش از اندازه است و غيرفعال هستند بيشتر است. تقريباً ۸۰ درصد سياه‌پوستان مبتلا چاق هستند.

- خانم‌هائى که هنگام حاملگى دچار بيمارى قند موقتى شده‌اند، بعداً در طول زندگى خود بيشتر مستعد بروز اين بيمارى خواهند بود.