حمل‌کننده‌های علف‌کش

حمل‌کننده ممکن است نوعى گاز، مايع يا جامد باشد که براى رقيق کردن يا سوسپانسيونه کردن علف‌کش به‌هنگام استفاده به‌کار مى‌رود.

حمل‌کننده‌هاى مايع

حمل‌کننده‌هاى مايع براى سمپاشى شامل، آب (که بيشترين استفاده را دارد)، کودهاى گازوئيل يا روغن‌هاى با غلظت مشابه مى‌باشند. آب فراوان و در دسترس است. نسبتاً ارزان مى‌باشد، و يک حمل‌کنندهٔ خوب به‌شمار مى‌رود. آب سخت و آب کثيف توليد مشکل مى‌کنند. آب سخت (آبى که داراى مقدار زيادى املاح منيزيوم و کلسيم محلول است) قادر است با بارهاى منفى علف‌کش‌ها، توليد رسوب کند (براى مثال D-4 ,2 وقتى به‌صورت يک نمک يا اسيد فرموله شود)، آب داراى شن، سيلت يا ديگر سنگريزه‌ها باعث سائيدن و از بين رفتن قسمت‌هاى مختلف سمپاش و مسدود کردن صافى و نازل‌ها مى‌شود. جلبک‌ها و ساير رستنى‌هاى گياهى و يا بقاياى آنها مى‌تواند سيستم سمپاش را مسدود کنند.

از روغن‌ها براى اهدافى مخصوص به‌عنوان حمل‌کننده استفاده مى‌شود. براى کنترل گونه‌هاى چوبى معمولاً از روغن ديزل و ديگر روغن‌هاى معدنى در زمان خواب استفاده مى‌شود. همچنين از روغن براى افزايش اثر علف‌کش بعضى علف‌کش‌ها ماند داينوسب براى کنترل عمومى گياهان در فصل رويش استفاده مى‌شود. اخيراً تحقيقاتى براى استفاده از روغن به‌عنوان حمل‌کنندهٔ علف‌کش‌هاى پس از سبز شدن نيز انجام شده است. در يک چنين استفاده‌اي، روغن‌ها نبايستى اثر سمى بر روى گياهان داشته باشند. روغن‌هاى معدنى و گياهى براى اين امر مورد بررسى قرار گرفته‌اند زيرا اين روغن‌ها پتانسيل استفاده به‌صورت قطره‌اى را دارند (Controlled droplet applications - CDAS). در مقايسه با حمل‌کننده‌هاى آبى (Aqueo us) حمل‌کننده‌هاى روغنى به‌علت نفوذ و خيس‌کنندگى بيشتر کوتيکول، مزيت بيشترى دارند.

حمل‌کننده‌هاى خشک (Dry carriers)

علف‌کش‌هاى با حمل‌کننده‌هاى خشک نياز به رقيق شدن بعدى ندارند و اجزاء اصلى گرانوله‌ها و دانه‌هاى پوشش‌دار هستند. اين حمل‌کننده‌ها شامل آتاپولجيت (Attapulgite)، کائولينيت (Kaolinite) و ورميکوليت (Vermiculit)، کودهاى خشک، پليمرهاى نشاسته و بسيارى ترکيبات ديگر هستند.

کودهاى خشک حمل‌کننده‌هاى خوبى براى علف‌کش‌ها هستند. براى گياهان چمني، سال‌ها است که به اين طريق از علف‌کش‌ها استفاده مى‌شود. اخيراً کودهاى گرانوله را با علف‌کش‌هاى مورد استفاده در خاک همچون EPTC و تريفلورالين مخلوط کرده‌اند و به‌طور موفقيت‌آميزى در سطوح وسيع مورد استفاده قرار داده‌اند. مخلوط کردن علف‌کش‌ها با کودهاى خشک به‌وسيلهٔ مخلوط‌کن‌هاى استوانه‌اى دوار که در داخل آنها نازل‌هاى سمپاش قرار دارند، انجام مى‌شود تا به‌طور يکنواخت سم روى کودها پاشيده شود. اطلاعات لازم و محدوديت‌هائى که بايستى براى مخلوط کردن مورد توجه قرار گيرد، بر روى برچسب علف‌کش نوشته شده است. مثلاً تريفلورالين را با اکثر کودهاى خشک مى‌توان مخلوط کرد. نيترات پوشش‌دار (Coated nitrate) و اوره را چون جذب ترکيب نمى‌شوند، نمى‌توان استفاده کرد. در اغلب برچسب‌ها توصيه شده است که يک پودر جذب‌کننده به مخلوط علف‌کش و کود خشک اضافه شود تا ضمن محکم چسباندن آنها به يکديگر يک مخلوط خشک ولى با ذرات جدا از هم توليد کند.

حمل‌کننده‌هاى گازى

حمل‌کننده‌هاى گازى برخلاف انواع خشک و مايع براى سوسپانسيونه کردن استفاده نمى‌شوند بلکه به‌عنوان سرعت‌دهنده‌هاى (Propellents) خروج سم به‌کار مى‌روند. نيتروژن، دى اکسيد کربن و هواى فشرده در سمپاش‌هاى دستى و پشتى به‌وجود آورندهٔ فشار براى خروج سم هستند. براى استفادهٔ وسيع در مزارع بزرگ، هوا همواره با حمل‌کنندهٔ مايع يا خشک براى انتقال آفت‌کش بر روى هدف، به‌کار برده مى‌شود. امروزه از اين طريق براى قارچ‌کش‌ها و حشره‌کش‌ها استفاده مى‌شود (سمپاش‌هاى باغي، گردپاش‌هاى موتورى و سمپاش‌هاى زمينى پروانه‌دار - Fan propelled ground sprayer). اين روش را در مورد علف‌کش‌ها نيز مى‌توان به‌‌کار برد. استفاده از لوازمى که داراى سيستم خروج هوا هستند براى به‌کارگيرى در علف‌کش‌ها به‌طور مرتب در حال آزمايش است. به‌کارگيرى هوا در ابزارى که علف‌کش‌ها را به‌صورت گرانوله پخش مى‌کنند از نظر تجارى و علمى پيشرفت چشمگيرى داشته و اخيراً به بازار نيز عرضه شده است و به‌نظر مى‌رسد توسعه‌اى در تکنولوژى کاربرد گرانوله‌اى علف‌کش‌ها باشد.

انتخاب يک حمل‌کنندهٔ مايع خاص، مى‌تواند در تأثيرپذيرى علف‌کش‌هاى شاخ و برگ مؤثر باشد، براى مثال زمانى که از حمل‌کننده‌هاى روغنى به‌جاى حمل‌کننده‌هاى آبى استفاده مى‌شود، علف‌کش‌ها بهتر بر روى شاخ و برگ باقى مى‌مانند. در مورد علف‌کش‌هاى مورد استفاده در خاک، نوع حمل‌کننده به ميزان کم يا فاقد اثر است (با اين فرض که حمل‌کننده و علف‌کش به‌طور يکنواخت و دقيق در مقدار صحيح استفاده شود).