نوعى عفونت چرکى موضعى در پارانشيم مغزى است. عوامل اتيولوژيک شايع عبارتند از: فلور مختلط، استرپتوکوک هوازى يا ميکروآئروفيليک، استافيلوکوک طلائي، باسيل گرم منفى هوازى و
بىهوازىها. عوامل خطرساز شامل سينوزيت، اوتيت، عفونتهاى دنداني، تروماى سر، جراحى مغز و اعصاب و کانون دوردست عفونت است.
علائم بالينى
علائم بالينى آبسههاى منفرد به ترتيب کاهش شيوع لوبهاى زير را درگير مىکند: فرونتال، تمپورال، پاريتال، مخچهاى اکسيپيتال. گسترش خونى عفونت به مغز عمدتاً باعث آبسههاى متعدد مىشود. علائم بالينى اختصاصى در جدول
(- تظاهرات بالينى آبسه مغزى -) نشان داده شده است.
جدول تظاهرات بالينى آبسه مغزى
علائم يا نشانهها
درصد
سردرد
۷۰-۵۰
ترياد تب، سردرد، نقايص فوکال
۵۰>
تب
۵۰-۴۰
نقايص نورولوژيک فوکال
۵۰~
تشنج
۴۰-۲۵
تهوع / استفراغ
۵۰-۲۲
ريجيديتى گردن
۲۵~
پاپيلادم
۲۵~
توجه: علائم و نشانههاى ديگر بسته به محل آبسهها هستند.
تشخيص
تشخيص CT و MRI سودمندترين ابزار تشخيصى هستند و محل و تعداد آبسهها و وجود عفونت پارامننژيال يا سينوسى همراه با آن را مشخص مىکنند. نماى تيپيک آبسه در CT ضايعهاى هيپودنس با
تشديد يک دست حلقه دور آن است و لايه خارجىتر آن با ادمى که نماى هيپودنس دارد احاطه مىشود. در ضايعات زودرس و بيمارانى که گلوکوکورتيکوئيد مصرف مىکنند ممکن است اين نماى تيپيک
وجود نداشته باشد. امکان دارد نئوپلاسمها، گرانولومها، هماتوم در حال برطرف شدن و انفارکتوس در CT و MRI مشابه آبسه باشند. با توجه به اينکه LP بهندرت در اين بيمارى اطلاعات تشخيصى
مفيدى مىدهد و ممکن است باعث فتقى شدن شود انجام آن در آبسه مغزى مشکوک يا شناخته شده ممنوع است.
درمان
درمان مطلوب آبسههاى کپسولدار درناژ جراحى (آسپيراسيون يا اکسيزيون توتال) و آنتىبيوتيک است. آبسههاى بدون کپسول ( 'سربريت' ) ممکن است به درمان ضدٌ ميکروبى تنها پاسخ دهند.
درمان ضدٌ ميکروبى تجربى را بايد براساس نتايج کشت آبسه اصلاح کرد. در تمام بيماران بايد حداقل بهمدت ۸-۶ هفته آنتىبيوتيک وريدى تجويز کرد. درمان ضدٌ تشنجى پروفيلاکتيک را هم
براى ≥۳ ماه توصيه مىکنند. گلوکوکورتيکوئيد کوتاهمدت را فقط در بيمارانى بايد استفاده کرد که افزايش ثابتشده يا مشکوک ICP دارند.