جدول عوامل خطر قابل اصلاح بیماری صرع

صرع رويداد مکرر تشنج‌ها در بيمارانى است که براى چنين تشنج‌هائى تحريک نشده‌اند. تشنج‌ها خودنمائى فيزيکى تخليهٔ الکتريکى غيرطبيعى نورون‌هاى مغز است، و بيشتر با نوار مغزى ثابت مى‌شوند. تشنج‌هاى منفرد ممکن است در هر کسى که به هيپوکسى (کاهش اکسيژن) مغزى مبتلا است يا در کودکان تب‌دار ايجاد شود. چنين رويدادهائى به احتمال زياد به‌حساب ۵۰ تا ۷۰% کسانى مى‌آيند که تاکنون يک تشنج داشته‌اند، و بقيهٔ ۲۵ تا ۵۰% صرع دارند.

اقدام‌هاى پيشگيرى و کنترل در بيمارى صرع

پيشگيرى از علل شناخته‌ شدهٔ اصلى صرع به ‌احتمال زياد شامل پيشگيرى از آنوکسى در نوزادان، عفونت دستگاه عصبى مرکزى در کودکان، بيمارى عروق مغزى در بزرگسالان، ضربه مغزي، و سوءاستفاده از الکل و هروئين مى‌باشد. در بيشتر مبتلايان به صرغ مصرف مناسب داروهاى ضدصرع مى‌تواند از عود تشنج‌ها يا مرگ زودرس جلوگيرى کند. لااقل ۷۰% مبتلايان به يک تشنج منفرد واحد عود ندارد و نبايد به‌عنوان صرع در نظر گرفته شوند. بيشتر افراد تحت درمان صرع (۷۰ تا %۸۰) با دارو تشنج نخواهند داشت، و تا ۷۰% کودکان اين گروه حتى پس از قطع دارو تشنج نخواهند کرد. احتمال رهائى براى بيمارانى که عود تشنج داشته‌اند و براى ۵ سال تحت درمان بوده‌اند و کودکان مبتلا به عقب‌افتادگى ذهنى يا فلج مغزي، کمتر است.

اپيدميولوژى توصيفى در بيمارى صرع

طبقه‌بندى انواع صرع بسيار پيچيده است و بيشتر براى مقاصد اپيدميولوژى مى‌باشد و تعريف قابل‌ مقايسه‌اى در گزارش‌هاى مختلف وجود ندارد. ميزان‌هاى بروز سالانهٔ تطبيق سنى شدهٔ صرع بين ۲۹ تا ۵۳ در صد هزار است. بالاترين ميزان‌هاى بروز اختصاصى - سنى در کودکان و افراد مسن روى مى‌دهد. به‌تقريب ۵۰% تمام موارد صرع در کودکى يا اوايل بلوغ ظاهر مى‌شود. ميزان‌هاى بروز در مردان اندکى بيشتر است. در يک مطالعه، سياه‌پوستان آمريکا و افراد طبقه اقتصادى - اجتماعى پائين ميزان‌هاى بروز بالاترى داشتند. روند زماني، کاهش بروز آن را در کودکان و افزايش آن را در بزرگسالان نشان مى‌دهد. متداول‌ترين ميزان‌هاى شيوع گزارش شده صرع، ۴تا ۸ در هزار است.

عوامل خطر در بيمارى صرع

عوامل خطر قوى ابتلاء به صرع عبارتند از: آنوکسى (فقدان يا کمبود اکسيژن)؛ ناهنجارى‌هاى مادرزادي؛ ناهنجارى‌هاى ساختمانى مغز در نوزادان؛ عقب‌افتادگى ذهني؛ فلج مغزي؛ عفونت‌هاى دستگاه عصبى مرکزى (مانند مننژيت باکتريائى و آنسفاليت ويروسي) در کودکان؛ ضربهٔ مغزى متوسط تا شديد به‌ويژه در مردان ۱۵ تا ۳۵ ساله؛ بيمارى عروق مغزى و بيمارى آلزايمر در افراد سالخورده، و تومورهاى مغزى و اعمال جراحى (به‌ويژه شنت‌ها) در هر گروه سنى (عوامل خطر قابل اصلاح بيمارى صرع). عوامل خطر متوسط صرع عبارتند از: سابقهٔ خانوادگى صرع در خواهران، برادران، پدر و مادر (به‌ويژه مادر) يا خويشاوندان درجه يک؛ اسکلروز منتشر؛ و سوءاستفادهٔ مزمن از الکل يا هروئين. عوامل خطر مشکوک عبارتند از: تشنج‌هاى ناشى از تب در کودکان؛ رويدادهاى زيان‌بخش حول تولد بدون فلج مغزي؛ مصون‌سازى عليه سياه‌سرفه؛ ضربهٔ مغزى خفيف؛ و مننژيت غيرچرکي.

جدول عوامل خطر قابل اصلاح بيمارى صرع

	اهميت				عامل خطر
	قوى (خطر نسبى > ۴)
	نوزادان				آنوکسى
					ناهنجارى‌هاى مادرزادى
					ناهنجارى‌هاى ساختمانى مغز
	کودکان				عقب‌افتادگى ذهنى
					فلج مغزي
					عفونت دستگاه عصبى مرکزى
	بزرگسالان				آسيب مغزى متوسط تا شديد
	سالخوردگان				بيمارى عروق مغزى
	تمام گروه‌هاى سنى				روش‌هاى جراحى عصبى
	متوسط (خطر نسبى ۴-۲)
	بزرگسالان				مصرف مزمن الکل و هروئين
	ضعيف (خطر نسبى < ۲)				ندارد
	احتمالى				مصون‌سازى عليه سياه سرفه
					آسيب مغزى خفيف