اغلب مناطق پايکوهى ايران با توجه به برخوردارى از تنوع اقليمى در صورت همجوارى با هرکدام از پارکهاى ملي، مناطق حفاظت شده و پناهگاههاى حيات وحش مىتوانند بهعنوان قطب تفرجگاهى طبيعى بينالمللى مورد اتکاء قرار گيرند. در اين ميان استانهاى سمنان، تهران، آذربايجان شرقي، غربى و اردبيل گيلان و مازندران، فارس و سيستان و بلوچستان از اهميت ويژهاى برخوردار هستند.
قطبهاى ملى
نواحى کوهستانى با ارتفاع متوسط افزون بر ۲۵۰۰ متر، مناطق جنگلي، مناطق ساحلي، مناطقى که داراى يکى از آثار طبيعى ملى (ثبت شده در فهرست سازمان حفاظت محيط زيست و يا خارج از آن) همچون آبشار، غار و... باشند و نيز آن دسته از مناطق طبيعى که در جوار آثار تاريخى و فرهنگى واقع هستند. در اين گروه قرار مىگيرند.
قطبهاى محلى
تمامى مناطق ييلاقى پيرامون شهرها اغلب روستاها و نيز هرکدام از چشماندازهاى طبيعى که امکان دسترسى آسان به آنها وجود دارد. در اين شمار هستند. به واقع بيشترين بخش از پهنه افزون بر يک ميليون و ششصدهزار کيلومتر مربعى کشور در صورت وجود انگيزه طبيعتگردى در ميان عامه مردم مىتواند بهعنوان جاذبه طبيعى مورد استفاده قرار گيرند.