نارسائی احتقانی قلب

نارسائى احتقانى قلب (CHF) يک وضعيت پاتوفيزيولوژيک است که با احتقان در جريان خون ريوى يا سيستميک به‌خاطر افت پيشرونده در قابليت پمپاژ ميزان خون کافى توسط قلب براى رفع نيازهاى متابوليک بدن ايجاد مى‌شود.

نشانهٔ برجستهٔ آن ممکن است افزايش سريع در وزن بدن باشد.

طبقه‌بندى بيمارى

CHF معمولاً براساس عملکرد بطن چپ به نارسائى سيستولى و نارسائى دياستولى تقسيم مى‌شود.

تشخيص

اکوکارديوگرافى

رژيم غذائى

رژيم غذائى کم سديم

مطالبى پيرامون ورزش

هيچ رابطهٔ محکمى ميان ظرفيت ورزشى و اقدامات طبى ارزيابى عملکرد يا قدرت بطنى وجود ندارد. تفاوت اصلى بين تنگى نفس فعاليتى در بيمارانى که به‌طور منظم ورزش مى‌کنند و بيمارانى که فعاليت ندارند، در ميزان فعاليت مورد نياز براى ايجاد علامت است. ارتقاء آمادگى عضلانى اسکلتى به‌وضوح در بيماران مبتلا به نارسائى قلبى از طريق بهبود مکانيسم‌هاى اسکلتى محيطي، يعنى ميتوکندرى و مويرگ‌ها، باعث افزايش ظرفيت ورزشى مى‌گردد. بهترين شدت ورزش هوازى براساس ضربان قلب در آستانهٔ بى‌هوازى است و مى‌توان آن را از تست ورزش قلبى ريوى که گازهاى تنفس بازدمى را اندازه‌گيرى مى‌کند، به‌دست آورد. شدت‌هاى بيش از آستانهٔ بى‌هوازى مى‌توانند به افزايش وقوع هيپوتانسيون ناشى از ورزش منتهى شوند که بيمار را در معرض آريتمى‌هاى قلبى قرار مى‌دهد. بيماران Stable (پايدار) از ورزش با شدت پائين تا متوسط (يعنى ۶۰-۴۰ درصد VO2 حداکثر) يا شدتى که در محدودهٔ توانائى اخير شخص بوده و به راحتى بتواند آن را به مدت طولانى ۶۰-۱۵ دقيقه تحمل کند، فايده مى‌برند.

اين ورزش بايد به‌صورت تدريجى آغاز شده و افزايش يابد و بايد غير رقابتى باشد. بيماران مبتلا به نارسائى قلبى جبران نشده مى‌توانند دچار ادم ريوى ناشى از ورزش شوند. در صورتى‌که وضعيت بيمار پايدار نباشد ورزش توصيه نمى‌گردد و بايد به بيماران سفارش نمود در صورتى‌که احساس خوبى ندارند يا علائم و نشانه‌هاى جديد پيدا کرده‌اند، ورزش نکنند. سرد کردن (بازگشت به حالت اوليه) کافى به‌ميزان حداقل ده دقيقه براى بيمارانى که از نيترات‌ها استفاده مى‌کنند، توصيه مى‌گردد تا از تجمع خون در وريدها (Venous pooling) که مى‌توانند در اثر قطع ناگهانى فعاليت حاصل شود، ممانعت نمايد. جز در مواردى‌که تست استرس قلبى ريوى حداکثر انجام شده، ضربان قلب هدف پيش‌بينى شده براساس سن را نمى‌توان با دقت از طريق فرمول‌هاى تمرينى کلى تعيين نمود. استفاده از اين روش‌ها به‌خصوص در بيماران ديابتى و افراد تحت درمان با بتابلوکرها غير دقيق است. بنابراين فعاليت درک شده (RPE) معادل ۱۶-۱۱ يا ۶-۳ به‌عنوان سطوح بى‌خطر شدت در اين بيماران توصيه شده‌اند. ورزش بى‌هوازي، شامل تمرين با وزنه، براى بيماران مبتلا به نارسائى احتقانى قلب ممنوع است

فوائد ورزش در بيماران دچار نارسائى قلبى ناشى از نارسائى بطن چپ گزارش شده‌اند. پيشرفت‌هائى در تحمل ورزش که با افزايش VO2، مدت و برون‌ده نيرو مشخص شده‌اند، احتمالاً تا حدى از افزايش ضربان قلب حداکثر ناشى مى‌گردد.

نسخهٔ ورزشى در بيماران

- تناوب :

حداقل سه روز در هفته ورزش کنيد. براى تجديد قواى کامل ورزش را يک روز در ميان انجام دهيد.

- نوع :

پياده‌روى يک روش آسان و ارجح است، چرا که به هيچ وسيلهٔ خاصى نياز ندارد. با اين وجود دوچرخه‌سوارى ثابت يا متحرک و شنا نيز فعاليت‌هاى هوازى قابل قبولى هستند. سعى کنيد انواع مختلف ورزش را در طى يک جلسهٔ ورزشى ترکيب نمائيد. تا اثر تمرين به حداکثر برسد. از تمرين با وزنه اجتناب کنيد.

- مدت :

در صورتى‌که بيمار بى‌حرکت يا غير ورزشکار است، بايد زمانى آغاز کنيد که براى وى راحت است؛ در آغاز با زمانى حدود ۱۰ دقيقه که فرد راحت باشد، شروع کنيد. به‌تدريج زمان تمرين ورزشى هوازى را ۴-۲ دقيقه در هفته افزايش دهيد، تا زمانى‌که فرد بتواند بدون وقفه ۶۰-۲۰ دقيقه ورزش کند.

- شدت :

ورزش‌هاى هوازى و کار با وزنه بايد با استفاده از RPE تجويز نمود. فعاليت درک شده بين ملايم و سخت و RPE معادل ۱۶-۱۱ توصيه مى‌شود. اگر از نمودار تنگى نفس استفاده مى‌کنيد، سطح مابين متوسط و شديد ۶-۳ سفارش مى‌گردد. بيمار را تشويق کنيد تا بازوهاى خود را حرکت دهد، تا عضلات فوقانى بدن را تا حد امکان در طى ورزش هوازى به فعاليت وادارد.

ساير توصيه‌ها

- از انجام ورزش در ساعات گرم روز اجتناب شود.

- از بيمار بخواهيد هرگونه اضافه وزن، تنگى نفس يا درد قفسهٔ سينه را بلافاصله گزارش کند.

- بيمار را تشويق کنيد که پيشرفت خود را در برنامهٔ ورزشى تا زمان مراجعه پيگيرى بعدى ثبت نمايد.

- اطمينان حاصل کنيد که بيمار در صورت غش، سرگيجه يا تپش قلب فوراً ورزش را متوقف مى‌نمايد.

- گرم کردن و سرد کردن قبل و بعد از ورزش به مدت حداقل ۱۰-۵ دقيقه و با شدت ملايم انجام پذيرد.