فضای بسته

عفونت جراحى عفونتى است که:

۱. به درمان غيرجراحى پاسخ ندهد (معمولاً نياز ببه برداشت يا درناژ دارد) و در يک بافت يا فضاى بدون رگ ايجاد شده باشد،

۲. در موضع عمل جراحى باشد. مثال‌هاى شايع گروه اول آپانديسيت، آمپيم، گانگرن گازى و اکثر آبسه‌ها مى‌باشند.

در عفونت‌هاى جراحى سه خصوصيت مشترک هستند:

عامل عفونى

استافيلوکوک طلائى شايع‌ترين پاتوژن در عفونت‌هاى زخم و در اطراف اجسام خارجى مى‌باشد. کلبسيلا معمولاً به گوش داخلى و بافت‌هاى روده، و هم‌چنين ريه تهاجم مى‌کند. ارگانيسم‌هاى روده‌اي، به‌خصوص اشريشيا کولى و انتروکوک‌ها معمولاً به‌همراه بيهوازى‌ها يافت مى‌شوند. بين بى‌هوازى‌ها، گونه‌هاى باکتريوئيد و پيتواسترپتوکوک‌ها معمولاً در عفونت‌هاى جراحى يافت شده، گونه‌هاى کلستريديوم پاتوژن‌هاى اصلى در بافت‌هاى ايسکميک مى‌باشند.

سودومونا و سراشيا معمولاً جزو آلودگى‌هاى سطحى غير پاتوژن هستند ولى مى‌توانند به‌عنوان عفونت‌هاى فرصت‌طلب، و حتى کشنده در بيماران دچار نقص ايمنى ايجاد مشکل نمايند. بعضى قارچ‌ها (هيستوپلاسما و کوکسيديوئيدها) و مخمرها (کانديدا)، به‌همراه نوکارديا و اکتينوميست‌ها ايجاد آبسه و سينوس مى‌کنند.

تعيين پاتوژن با اسمير و کشت، هنوز يک مرحلهٔٔ اساسى درمان به‌شمار مى‌رود.

فضاى بسته

اکثر عفونت‌هاى جراحي، در يک فضاى بسته در بافت که معمولاً خونرسانى خوبى ندارد (مانند زخم يا يک فضاى طبيعي) آغاز مى‌شوند. عوامل شايع مؤثر عبارتند از خونرسانى ناکافي، هيپوکسى موضعي، هيپرکاپنى و اسيدوز. برخى از فضاهاى طبيعى که راه خروجى باريکى دارند، مانند آپانديس، کيسه صفرا و روده‌ها، استعداد خاصى براى انسداد و سپس عفونى‌شدن دارند.

فيبرين پاک‌سازى باکترى‌ها را مهار مى‌کند. فيبرين با پليمريزه‌شدن در اطراف باکترى‌ها و به دام انداختن آنها، تشکيل آبسه را تسريع مى‌کند ولى همين عمل مانع گسترش خطرناک عفونت مى‌گردد.