عوامل مؤثر در تعبیر و تفسیر کردن

عوامل مؤثر در تعبير و تفسير کردن

مردى که هنگام‌ دست دادن، دست بى‌حالى دارد يا به اصطلاح دست او مثل 'ماهى مرده' است، متهم به داشتن يک شخصيت ضعيف است. اما چنانچه يک مرد دچار آرتروز دست باشد، به احتمال زياد از همين نوع دست دادن، براى جلوگيرى از بروز درد استفاده خواهد کرد. به‌ همين ترتيب، هنرمندان، موسيقيدانان، جراحان و کسانى‌که شغل آنان محتاج کارهاى ظريف‌ دستى است، به‌طور کلى ترجيح مى‌دهند از دست دادن پرهيز کنند يا اين کار را خيلى به آرامى انجام دهند.

شخصى که لباس نامناسب يا تنگ به تن داشته باشد، قادر به استفاده از بعضى حرکات نباشد و اين مى‌تواند بر 'زبان بدن' او تأثير بگذارد. با اينکه اين محدوديت‌ها شامل تعداد کثيرى از مردم نمى‌شود، اما تأثيرى که محدوديت‌هاى فيزيکى يا معلوليت‌هاى يک شخص مى‌تواند بر حرکات او داشته باشد بسيار مهم است و بايد در ‌نظر گرفته شود.

مقام و قدرت

تحقيقات در زمينه زبان‌شناسى حاکى از وجود يک ارتباط مستقيم بين ميزان مقام، قدرت يا نفوذ يک شخص و دايره استعمال لغات او مى‌باشد. به‌عبارت ديگر، هرچه مقام يک شخص در مراتب اجتماعى يا مديريتى بالاتر باشد، قادر است با استفاده از کلمات و اصطلاحات بيشتر، ارتباط بهترى برقرار کند.

تحقيقات در زمينه زبان غيرکلامى نشان داده است که يک ارتباط نزديک بين توانائى يک شخص در صحبت کردن و مقدار اشاراتى که براى انتقال دادن پيغام خود استفاده مى‌کند، وجود دارد. بنابراين مقام يا قدرت يا نفوذ يک شخص مستقيماً با تعداد اشارات يا حرکات مورد استفاده او ارتباط دارد اما در جهت معکوس. شخصى که در مراتب بالاى اجتماعى يا مديريتى قرار دارد مى‌تواند از دايره لغات خود براى انتقال منظور خود استفاده کند، در حالى‌که يک فرد با تحصيلات يا تخصص پائين‌تر براى برقرارى ارتباط بر استفاده از اشارات، بيشتر تکيه مى‌کند تا کلمات.

بيشتر مثال‌ها مربوط به سفيدپوستان و طبقه متوسط جامعه است، اما به‌طور کلى هرچه مرتبه اقتصادى و اجتماعى يک شخص بالاتر باشد، ميزان اشارات و حرکاتى که استفاده مى‌کند، کم‌تر است.

سرعت بعضى از اشارات و وضوح آنها بستگى به سن فرد دارد. به‌عنوان مثال، اگر يک کودک ۵ ساله به‌ والدين خود دروغ بگويد، بلافاصله دهان خود را با يک يا هر دو دست پنهان مى‌کند(شکل کودک در حال درغگوئي) پوشاندن دهان، والدين را متوجه دروغ بچه مى‌کند و اين حرکت کماکان در طول زندگى يک فرد مورد استفاده قرار مى‌گيرد، با اين تفاوت که معمولاً فقط شکل و سرعت انجام حرکت تغير مى‌کند. زمانى‌که يک نوجوان دروغ مى‌گويد، دست او مانند دست کودک پنج ساله به سمت دهان مى‌آيد اما به‌جاى پوشش مشخص دست‌ها روى دهان، انگشت‌ها به آرامى روى لب حرکت مى‌کنند. (شکل نوجوان در حال دروغگوئي).

در بزرگسالى اين حرکت پوشش دهان ماهرانه‌تر مى‌شود. زمانى‌که يک بزرگسال دروغ مى‌گويد، مغز به دست او دستور پوشاندن دهان را مى‌دهد تا لغات فريب‌دهنده را پنهان کند - درست همانطور که در مورد يک بچه ۵ ساله يا يک نوجوان روى مى‌دهد، اما در آخرين لحظه، دست از صورت به ‌کنار کشيده مى‌شود و در نتيجه علامت لمس بينى شکل مى‌گيرد (شکل بزرگسال در حال دروغگوئي). اين حرکت چيزى بيش از يک مدل پيشرفته‌تر از حرکت پوشش دهان که در دوران کودکى صورت مى‌گيرد، نيست.

مثال اخير شاهدى بر اين حقيقت است که با افزايش سن، خيلى از حرکات فرد ماهرانه و پيشرفته‌تر و پنهان‌تر مى‌شوند، از اين جهت غالباً تعبير حرکات يک شخص ۵۰ ساله به‌مراتب مشکل‌تر از يک فرد جوان‌تر است.