غرق‌شدگی

آثار غرق‌شدن يا حالات نزديک به آن بيشتر درنتيجهٔ هيپوکسمى و آسپيراسيون ايجاد مى‌شوند. آثار فيزيولوژيک آسپيراسيون بسته به اين که فرد در آب تازه يا آب شور غرق شده باشد، که به‌ترتيب در مقايسه با پلاسما هيپو و هيپرتونيک هستند، متفاوت مى‌باشند. مرگ فرد غرق‌شده در اثر هيپوکسمى بدون آسپيراسيون امکان‌پذير است ولى نادر مى‌باشد.

اگر آب تازه آسپيره شود، سريعاً از آلوئول‌ها جذب شده، موجب هيپوولمى داخل عروقي، هيپوتونيسيته، رقيق‌شدن الکتروليت‌هاى سرم، و هموليز داخل عروقى مى‌گردد. به‌علاوه آسيب مستقيم به سورفاکتان ريوي، باعث افزايش کشش سطحى و صدمه به غشاء مويرگى ريه مى‌گردد. مواد اضافى و ميکروارگانيسم‌ها در آلوئول‌ها تجمع يافته، زمينه را براى عوارض عفونى در فردى که از غرق‌شدن نجات مى‌يابد، فراهم مى‌نمايند.

آسپيراسيون آب شور آثار متضادى ايجاد مى‌کند، زيرا آب از فضاى عروقى جذب آلوئول‌ها شده، ايجاد هيپوولمي، تغليظ خون، و هيپرتونيسيته مى‌نمايد. هموليز به‌دنبال غرق‌شدن در آب شور قابل توجه نمى‌باشد. در درمان بيمارانى که در شرف غرق‌شدن بوده‌اند، توجه بايد به برقرارى فورى تهويه معطوف گردد، زيرا درجه هيپوکسمى و آسيب ناشى از آن به‌سرعت افزايش مى‌يابد. نبايد وقت براى درناژ ريه‌هاى قربانى از آب تلف شود، زيرا ميزان واقعى آب آسپيره شده زياد نمى‌باشد و در صورتى‌که فرد در آب تازه غرق شده باشد، سريعاً از آلوئول‌ها جذب مى‌گردد.

پس از برقرارى تهويه، اهداف اصلى درمان، ارزيابى و تصحيح هيپوکسمى يا اسيدوز باقى‌مانده و اختلالات الکتروليتى مى‌باشد. اگر بيمار مقادير قابل توجهى مايع آسپيره کرده باشد، لوله‌گذارى اندوتراکئال و تهويه معمولاً ضرورت مى‌يابد. اگر خونرسانى کافى برقرار نشود، اسيدوز متابوليک خود به‌خود جبران نخواهد شد، در موارد وخيم، اگر pH کمتر از ۲/۷ باشد، مى‌توان بى‌کربنات سديم را به‌صورت وريدى تجويز نمود.

صدمهٔ عصبي، دومين عارضه شايع غرق‌شدگى بوده، به‌علت هيپوکسى ايجاد مى‌گردد. اگر هوشيارى بيمار در حين غرق‌شدن از دست نرود، احتمال صدمه عصبى ناچيز مى‌باشد.