روش‌های دست دادن (۲)

روش 'گرفتن نوک انگشتان' مانند روش 'فشاري' است، فقط مسئله اصلى فراموش شده است ـ شخص استفاده‌کننده از اين روش، اشتباهاً انگشتان طرف مقابل را در دست مى‌گيرد. در اين روش با اينکه آغازکننده عمل دست دادن به‌ظاهر رفتارى علاقه‌مند نسبت به طرف مقابل دارد، اما در واقع فاقد اعتماد به نفس است. همانند روش 'فشاري' هدف اصلى از گرفتن نوک انگشتان، حفظ فاصله فيزيکى مناسب و راحت است.

روش 'کشيدن طرف مقابل' (دريافت کننده مصافحه) به‌ داخل حريم خود، يکى از دو تعبير زير را دارد: اول، آغازکننده داراى شخصيتى نامطمئن است که فقط در حريم شخصى خود احساس امنيت مى‌کند، دوم، آغازکننده از فرهنگى برخوردار است که حريم خصوصى (صميمي) کوچکى دارد و بنابراين رفتار او طبيعى است.

مقصود از مصافحه دو دستى نشان دادن صداقت، اعتماد يا عمق احساسات نسبت به‌طرف مقابل (دريافت‌کننده مصافحه) است. در اينجا دو عامل مهم بايد در نظر گرفته شود. اول، دست چپ براى منتقل ساختن احساسات اضافى که آغازکننده مايل است انتقال دهد، مورد استفاده قرار مى‌گيرد و ميزان آن وابسته به مسافتى است که دست چپ آغازکننده بر روى دست راست دريافت‌کننده به سمت بالا حرکت مى‌کند. به‌عنوان مثال، گرفتن آرنج (شکل C گرفتن آرنج دست)، به‌معناى انتقال احساسات بيشترى نسبت به گرفتن مچ دست مى‌باشد (شکل B گرفتن مچ دست)، و گرفتن شانه، (شکل E گرفتن شانه)، بيش از گرفتن بالاى دست (شکل D گرفتن بازو) انتقال مى‌دهد. دوم اينکه دست چپ آغازکننده عامل نفوذ به حريم خصوصى و يا بسيار خصوصى دريافت کننده است. به‌طور کلي، در دست گرفتن مچ و آرنج تنها بين دوستان نزديک يا خويشاوندان قابل قبول است و در اين موارد دست چپ آغازکننده مصافحه فقط به حريم خصوصى (صميمي) گيرنده مصافحه نفوذ مى‌کند. در دست گرفتن شانه (شکل E گرفتن شانه) و بالاى دست (تصوير D - گرفتن بازو) به‌معناى ورود به حريم بسيار خصوصى است که حتى ممکن است شامل تماس بدنى نيز بشود. اين روش‌ها مى‌بايد فقط در افرادى که يک پيوند نزديک احساسى دارند به‌کار رود. اگر آغازکننده مصافحه دليل خوبى براى مصافحه دو دستى نداشته باشد، گيرندهٔ مصافحه بدگمان مى‌شود و به نيت آغازکننده اعتماد نمى‌کند. اين امرى عادى است که سياستمداران هنگام ملاقات با رأى‌دهندگان و فروشنده‌ها در ملاقات با مشتريان جديد، مصافحه دو دستى به‌کار ببرند بدون اينکه متوجه باشند اين عمل يک نوع خودکشى اجتماعى است و اثرى منفى بر دريافت‌کننده مى‌گذارد.