پاتولوژی و پاتوفیزیولوژی صدمات حرارتی

خصوصيت عمدهٔ يک زخم سوختگى در پاتولوژى ميکروسکوپي، نکروز انعقادى است. در زير هر بافت کاملاً سوخته سه ناحيهٔ مجزا وجود دارد. اول: ناحيهٔ 'انعقاد' ، با انعقاد عروقى جبران‌ناپذير و بدون جريان خون مويرگي. در اطراف ناحيهٔ انعقاد، ناحيهٔ استاز قرار دارد که مشخصهٔ آن کندى جريان خون مويرگى است. استاز ممکن است زودرس يا ديررس باشد. پيشگيرى از انسداد وريدى اهميت دارد چون ممکن است باعث ترومبوز و انفارکتوس اين ناحيه شود. سومين ناحيه، ناحيهٔ 'هيپرمي' است که از پاسخ التهابى معمول بافت سالم به آسيب غيرمرگبار ناشى مى‌شود.

مايع و پروتئين داخل عروقى سريعاً از طريق مويرگ‌هاى آسيب‌ديده از حرارت به‌هدر مى‌روند. در ۶ تا ۸ ساعت اول بيشترين حجم مايع از دست مى‌رود ولى با گذشت ۱۸ تا ۲۴ ساعت مويرگ‌ها سلامت خود را باز مى‌يابند. هم‌چنين در بافت‌هاى سالم، نفوذپذيرى عروقى موقتاً افزايش مى‌يابد که احتمالاً از آزادشدن مدياتوررهاى وازواکتيو ناشى مى‌شود. با اين حال، ادمى که طى احياء در بافت‌هاى سالم، نفوذپذيرى عروقى موقتاض افزايش مى‌يابد که احتمالاً از آزادشدن مدياتورهاى وازواکتيو ناشى مى‌شود. با اين حال، ادمى که طى احياء در بافت‌هاى سالم اطراف ايجاد مى‌شود، عمدتاً به‌دليل هيپوپروتئينمى واضح ناشى از خروج پروتئين‌ها به داخل محل سوختگى روى مى‌دهد. درنتيجهٔ کاهش خونرسانى بافتي، فعاليت کل ATPase سلولى و پتانسيل غشاء کاهش مى‌يابد که اين واقعه منجر به جابه‌جا شدن سديم و آب خارج‌سلولى به فضاى داخل سلولى مى‌شود و نياز فرد به مايعات افزايش پيدا مى‌کند. با تثبيت وضعيت هموديناميک (حدوداً پس از گذشت ۲۴ ساعت از وقوع سوختگي) اين جريان نيز اصلاح مى‌شود.