آناتومی

مرى در سطح ششمين مهرهٔ گردنى و از خلف غضروف کريکوئيد آغاز مى‌شود. در توراکس، مرى از پشت قوس آئورت و برونش اصلى چپ عبور مى‌کند، از طريق شکاف مروى ديافراگم وارد شکم مى‌شود، و در فوندوس معده ختم مى‌شود. در حالت طبيعى حدود ۲ تا ۴ سانتى‌متر از مرى در زير ديافراگم قرار مى‌گيرد. محل اتصال بين معده و مرى با تاخوردگى صفاق برروى معده و ليگامان فرنوازوفاژيال بر روى مرى در جاى طبيعى خود در درون شکم نگه داشته مى‌شود. وقتى که اين ليگامان به شکاف مروى مى‌رسد، به سمت بالا و برروى قسمت تحتانى مرى تا مى‌خورد و تا ۲ تا ۴ سانتى‌متر بالاى ديافراگم، بر روى لايهٔ عضلانى حلقوى بالاى اسفنکتر گاستروازوفاژيال قرار مى‌گيرد.

در مري، سه ناحيهٔ تنگى آناتوميک وجود دارد: ۱. در سطح غضروف کريکوئيد (اسفنکتر فارنگوازوفاژيال)؛ ۲. در ناحيهٔ ميانى توراکس، به‌دليل فشار ناشى از قوس آئورت و برونش اصلى چپ؛ و ۳. در سطح شکاف مروى ديافراگم (اسفنکتر گاستروازوفاژيال).

در بالغين، طول مرى از سطح دندان پيشين فوقانى تا عضلهٔ کريکوفارنژئوس ۱۵۸ تا ۲۰ سانتى‌متر، تاقوس آئورت ۲۰ تا ۲۵ سانتى‌متر، تا وريد ريوى تحتانى ۳۰ تا ۳۵ سانتى‌متر؛ و تا محل اتصال کارديوازوفاژيال حدود ۴۰ تا ۴۵ سانتى‌متر است.

ساختار عضلانى حلق و يک‌سوم فوقانى مرى از نوع مخطط است؛ بقيهٔ عضلات از جنس عضلهٔ صاف هستند. فيبرهاى عضلانى نظير مجراى روده به‌صورت دو لايهٔ حلقوى داخلى و طولى خارجى قرار گرفته‌اند.

خونرسانى به مرى در همهٔ افراد يکسان است. انتهاى فوقانى از شاخه‌هاى شريان‌هاى تيروئيدى تحتانى خون مى‌گيرد. قسمت توراسيک، شاخه‌هائى از ش ريان‌هاى برونشيال و شاخه‌هاى مروى که مستقيماً از آئورت منشعب مى‌شوند دريافت مى‌کند. شريان‌هاى بين‌دنده‌اى نيز ممکن است در خونرسانى شرکت داشته باشند. قسمت‌هاى ديافراگماتيک و شکمى مرى از شريان فرنيک تحتانى چپ و شاخه‌هاى ازوفاژيال شريان گاستريک چپ تغذيه مى‌شوند.

درناژ وريدى پيچيده‌تر و متغيرتر است. مهمترين وريدها آنهائى هستند که قسمت تحتانى مرى را درناژ مى‌کنند. خون اين ناحيه به شاخه‌هاى ازوفاژيال وريد کرونر که خود به وريد پورت مى‌ريزد، تخليه مى‌شود. اين ارتباط يک راه مستقيم بين جريان خون پورت و درناژ وريدى قسمت تحتانى مرى و قسمت فوقانى معده برقرار مى‌کند. وقتى که سيستم پورت مسدود مى‌شود، مثلاً در سيروز کبدي، خون از طريق وريد کرونر و شبکهٔ وريدى مرى به سمت بالا منحرف مى‌شود و نهايتاً از طريق وريد آزيگوس به درون وريد اجوف فوقانى مى‌ريزد.

لايهٔ مخاطى مرى از اپى‌تليوم سنگفرشى مطبق تشکيل شده است حاوى غدد منتشر مخاطى نيز مى‌باشد. مرى هيچ لايهٔ سروزى ندارد و به‌همين دليل پس از آسيب‌ها يا آناستوموزهاى جراحى به‌سرعت ساير مناطق دستگاه گوارش بهبود پيدا نمى‌کند.