فتق هیاتال پاراازوفاژیال

اصول تشخيص

- اغلب بدون علامت

- علائم انسداد مکانيکي: ديسفاژي، به‌ دام‌افتادگي، زخ معده ناشى از استاز

ملاحظات کلى

علائم معمولاً در زمان بلوغ ظاهر مى‌شوند. چاقي، سن بالا و ضعف کلى ساختارهاى عضلانى - فاشيائى شدت گشادى شکاف مروى را مشخص مى‌کنند.

در فتق ديافراگماتيک پاراازوفاژيال، تمام و يا بخشى از معده درست از کنارهٔ چپ محل اتصال مرى به معده به داخل قفسه سينه مى‌رود، بدون آنکه اتصال مرى به معده را جابه‌جا کند از آنجا که مکانيسم عمل اسفنکتر گاستروازوفاژيال در اکثر اين موارد طبيعى است، ريفلاکس محتويات معده ناشايع است. به‌ندرت، فتق پاراازوفاژيال با نوع سرخورنده همراه است.

يافته‌هاى بالينى

علائم يک فتق پاراازوفاژيال بدون عارضه معمولاً در افراد بالغ بروز مى‌کنند و عبارتند از: آروغ، احساس فشار در قسمت تحتانى سينه پس از غذا، و گاهى از اوقات طپش قلب ناشى از ديس‌ريتمى‌هاى قلبي. تمام موارد ذکر‌شده علائم فشارى ناشى از بزرگ‌شدن کيسهٔ فتق معدى و پرشدن آن از غذا و حباب هواى موجود در فوندوس معده هستند.

عوارض

شايع‌ترين عوارض فتق پاراازوفاژيال عبارتند از: خونريزي، گيرافتادن، انسداد و احتقان. آن قسمتى از معده که در ساک فتق به دام افتاده اغلب محتقن و دچار خونريزى از زخم‌هاى مخاطى سطحى مى‌شود. احتمال انسداد هم وجود دارد که در محل اتصال مرى به معده به‌دليل پيچ‌خوردگى و زاويه‌دار شدن اين نقطه شايع‌تر است. در فتق هياتال پاراازوفاژيال - برخلاف نوع سُرخورنده - ممکن است ساير احشاء نظير رودهٔ کوچک و بزرگ و طحال نيز همراه با معده وارد مدياستن شوند.

درمان

از آنجا که عوارض حتى در صورت نبود علائم شيوع زيادى دارند. در اکثر موارد جراحى ترميمى توصيه مى‌شود. روش رايج و مرسوم آن است که معدهٔ دچار فتق، به درون شکم بازگردانيده شود و به کمک بخيه به غلاف خلفى رکتوس دوخته شود (گاستروپکسى قدامي).

پيش‌آگهى

نتايج درمان جراحى عالى است.