موکوس سد ضعيفى را در برابر انتشار H+ ايجاد مىکند و احتمالاً در محافظت از مخاط نقش دارد. همچنين بهعنوان يک نرمکننده عمل و از انتشار پپسين جلوگيرى مىکند.
پپسينوژن
پپسينوژن در سلولهاى اصلى ناحيهٔ غددى اکسينتيک (و به ميزان کمتر در ناحيه پيلوريک) ساخته مىشود. محرکهاى کلى نرژيک واگ يا داخل عضلانى بيشترين اثر را در ترشح پپسينوژن دارند پپسين، اتصالات پپتيدي، بهخصوص در محلهاى حاوى فنيلآلانين، تيروزين يا لوسين را جدا مىکند. pH مطلوب براى فعاليت پپسين، ۲ است، در pH بيشتر از ۵ غيرفعال مىشود و در pH بالاى ۸ مولکول آن بهطور غيرقابل برگشت دناتوره مىشود.
فاکتور داخلى
فاکتور داخلى يک موکوپروتئين مترشحه از سلولهاى جدارى است که به ويتامين B12 موجود در غذا متصل مىشود و جذب آن را به ميزان زيادى افزايش مىدهد جذب ويتامين B12 بهطور فعال در ناحيهٔ ايلئوم ترمينال صورت مىگيرد.
ترشح فاکتور داخلى توسط محرکهاى افزايشدهندهٔ برونده H+ از سلولهاى جدارى افزايش مىيابد. آنمى خطرناک عبارت است از آتروفى مخاط سلول جداري، کمبود فاکتور داخلى و آنمي. گاسترکتومى کامل موجب وابستگى به ويتامين B12 تزريقى مىشود.
اجزاء گروههاى خونى
هفتاد و پنج درصد مردم، آنتىژنهاى گروههاى خونى را به داخل شيرهٔ معده ترشح مىکنند. اين صفت بهطور ژنتيکى مشخص مىشود و در اين افراد شيوع زخم دئودنوم کمتر از افراد غير ترشحکننده است.
الکتروليتها
مشخصهٔ منحصر به فرد ترشح معده، غلظت بالاى اسيد هيدروکلريک است که توسط سلولهاى جدارى توليد مىشود. همزمان با افزايش غلظت H+ در حين ترشح، غلظت Na+ پائين مىافتد. غلظت K+ در حدود ۱۰-۵۰ meq/L ثابت مىماند. غلظت کلريد نزديک به ۱۵۰meq/L باقى مىماند و شيرهٔ معده ايزوتونيسيتى خود را در مقادير مختلف ترشحي، حفظ مىکند.