درمان

تشخيص افتراقى

پسودوکيست‌هاى پانکراس بايد از آبسهٔ پانکراس و فلگمون حاد پانکراس افتراق داده شوند. در مبتلايان به آبسه، نشانه‌هاى عفونت ديده مى‌شود.

پيش‌آگهى

ميزان عود در پسودوکيست پانکراس حدود ۱۰% است و عود پس از درناژ خارجى شايع‌تر است. خونريزى خطرناک کيست پس از عمل، به‌ندرت رخ مى‌دهد و پس از سيستوگاستروستومى شايع‌تر از ساير روش‌ها است.

درمان

انديکاسيون‌هاى اصلى براى درمان پسودوکيست‌هاى پانکراس عبارتند از بهبود پيدا کردن علائم و پيشگيرى از عوارض. در صورتى‌که بيمار بدون علامت باشد و يا اينکه شواهد راديولوژيک مبنى بر بزرگ‌شدن کيست (و صرف‌نظر از اندازهٔ آن) وجود نداشته باشد، زير نظر گرفتن بيمار بدون اقدام درمانى خاص روش نامعقولى نيست، و تعدادى از کيست‌هاى درمان‌نشده، خود به‌خود پس از چندماه بهبود مى‌يابند. درناژ به‌ کمک سوند در اين مرحله اقدام بى‌فايده‌اى است؛ و درناژ داخلى کيست به روش جراحى ممکن است مشکل يا حتى غيرممکن باشد. علاوه بر اين، براى کيست‌هاى بزرگتر از ۵ سانتى‌متر معمولاً درمان به روش انتظار ارجحيت دارد (در صورتى‌که کنتراانديکاسيونى نظير بيمارى خطرناک همزمان وجود نداشته باشد)، لازمهٔ اجراء اين روش، پيگيرى درازمدت با اولتراسونوگرافى يا CTاسکن مکرر است که از خطر بروز عوارض (اگرچه بسيار کم است) مى‌کاهد. بيمارانى که با يک پسودوکيست علامت‌دار و بدون سابقهٔ اخير پانکراتيت حاد مراجعه مى‌کنند را مى‌توان بدون تأخير ۶ تا ۱۲ هفته‌اى درمان کرد، چون ديوارهٔ کيست در اين موارد به‌حد کافى استحکام دارد که بخيه‌ها را نگاه دارد و امکان آناستوموز آن به روده نيز وجود دارد.

خارج‌کردن پسودوکيست

خارج‌کردن پسودوکيست قطعى‌ترين روش درمان آن است ولى معمولاً فقط بر روى پسودوکيست‌هاى مزمنى که در دم پانکراس قرار گرفته‌اند، انجام مى‌شود. اين روش درمانى به‌ويژه براى کيست‌هائى توصيه مى‌شود که به‌دنبال تروما بروز مى‌کنند و سر و تنهٔ پانکراس در آنها طبيعى است.

درناژ خارجى

درناژ خارجى در مواقعى که بيمار بسيار بدحال است و يا زمانى که ديوارهٔ کيست استحکام کافى براى آناستوموز به ساير اعضاء را ندارد، بهترين روش محسوب مى‌شود. ميزان عود پسودوکيست پانکراس پس از درناژ خارجى حدود چهار برابر بيش از درناژ داخلى به‌درون روده است.

درناژ داخلى

روش درمانى ارجح، درناژ داخلى است که در آن، کيست به يک حلقهٔ Roux-en-Y از ژژونوم (سيستوژژونوستومي)، به ديوارهٔ خلفى معده (سيتوگاستروستومي)، يا به دوازدهه (سيستودئودنوستومي) آناستوموز مى‌شود. براى کيست‌هائى که در خلف و چسبيده به معده قرار گرفته‌اند بهتر است سيستوگاستروستومى انجام شود. براى درناژ آزادانهٔ کيست‌هائى که در ساير نواحى قرار گرفته‌اند بهتر است از سيستوژژونوستومى Roux-en-Y استفاده شود. سيستودئودنوستومى براى کيست‌هائى توصيه مى‌شود که در عمق سر پانکراس و يا در مجاورت ديوارهٔ مديال دوازدهه قرار گرفته‌اند - ضايعاتى که ممکن است با ساير تکنيک‌ها به سختى درناژ شوند.

درناژ غيرجراحى

درناژ خارجى به کمک سوند پوستى که با کنترل راديوگرافى يا اولتراسونوگرافى در درون کيست قرار داده مى‌شود، انجام مى‌گيرد. براى پسودوکيست‌هاى عفونى اين بهترين روش است. اين روش ممکن است براى کوچک‌کردن حجم يک پسودوکيست واقعاً حجيم نيز مفيد باشد، چون درناژ داخلى کافى اين نوع ضايعات به‌درون روده ممکن است از نظر تکنيکى مشکل باشد.