آبسهٔ پانکراس، که در ۵% از موارد پانکراتيت حاد بهصورت عارضهٔ ثانويه بروز مىکند، تقريباً در تمام موارد، در صورت عدم درمان با روش جراحي، مرگبار خواهد بود. آبسهٔ پانکراس بيشتر در موارد شديد پانکراتيت حاد بروز مىکند و با شوک هيپوولميک و نکروز پانکراس همراه است و بهويژه از جمله عوارض شايع پانکراتيت پس از عمل است. آبسه، بهدنبال آلودگى باکتريائى ثانويهٔ بقاياى نکروتيک پانکراس و اگزوداى هموراژيک ناشى از آن تشکيل مىشود. ارگانيسمهاى بيمارىزا ممکن است از راه خون و يا بهطور مستقيم با عبور از ديوارهٔ کولون عرضى به پانکراس گسترش پيدا کنند.
يافتههاى بالينى
تشخيص آبسهٔ زمانى مطرح مىشود که بيمار مبتلا به پانکراتيت حاد و شديد بهبود پيدا نمىکند و دچار تب پيشرونده مىشود، و يا زمانى که علائم پس از يک دوره بهبود، عود مىکنند. در بيشتر موارد، قبل از آنکه نشانههاى عفونت طى ۲ تا ۴ هفته پس از شروع حمله ظاهر شوند، بيمار براى مدت کوتاهى بهبود پيدا مىکند. درد و حساسيت اپىگاستر و تودهٔ حساس و قابل لمس سرنخهاى تشخيصى هستند. در بسيارى از موارد يافتهها اختصاصى يا خيلى بارز نيستند - مثلاً تب به ميزان متوسط افزايش يافته و بيمار سپتيک بهنظر نمىرسد. ممکن است بيمار استفراغ يا زردى داشته باشد، ولى در بعضى موارد تب و لکوسيتوز تنها يافتههاى بيمارى هستند. ممکن است آميلاز سرم افزايش پيدا کند ولى معمولاً طبيعى است. آلبومين سرم بهطور مشخص زير ۵/۲ گرم در دسىليتر است و آلکالن فسفاتاز افزايش پيدا مىکند. CTاسکنهاى تشخيصى معمولاً وجود تجمعى از مايع را در ناحيهٔ پانکراس نشان مىدهند. تجمع گاز در تصاوير سادهٔ راديوگرافى يا CTاسکنها کاملاً تشخيصى است.
درمان
تجمع چرک بايد درناژ شود. در اغلب موارد فضاى عفونى خلف صفاقى بهشکل آنها عسل (honey comb) درآمده و حاوى بقاياى نکروتيکى است که از درون سوند عبور نمىکنند، بنابراين دبريدمان جراحى ضرورى است.
قبل از عمل، بيمار بايد آنتىبيوتيکهاى وسيعالطيف دريافت کند، چون ارگانيسمها معمولاً مختلط هستند و اغلب شامل اشريشياکلي، باکترودئيدها، استافيلوکوک، کلبسيلا، پروتئوس، کانديدا آلبيکانس و غيره مىباشند. بقاياى نکتروتيک بايد برداشته شده و درناژ خارجى انجام شود.