درد دل را دوا نمی‌دانم

درد دل را دوا نمی‌دانم		گم شدم سر ز پا نمی‌دانم
از می نیستی چنان مستم		که صواب از خطا نمی‌دانم
چند از من کنی سال که من		درد را از دوا نمی‌دانم
حل این مشکلم که افتادست		در خلا و ملا نمی‌دانم
به چه داد و ستد کنم با خلق		که قبول از عطا نمی‌دانم
هرچه از ماه تا به ماهی هست		هیچ از خود جدا نمی‌دانم
وانچه در اصل و فرع جمله تویی		یا منم جمله یا نمی‌دانم
گر یک است این همه یکی بگذار		که عدد را قفا نمی‌دانم
ور یکی نی و صد هزار است این		صد و یک من چرا نمی‌دانم
حیرتم کشت و من درین حیرت		ره به کار خدا نمی‌دانم
چشم دل را که نفس پرده‌ی اوست		در جهان توتیا نمی‌دانم
آنچه عطار در پی آن رفت		این زمان هیچ جا نمی‌دانم