کیفیت اجراء در بزرگسالان(۲)

برخاستن

نظر وان سانت (۱۹۹۰) که در زمينهٔ برخاستن از وضعيت خوابيده به پشت کار کرده، مبيّن اين است که الگوهاى حرکتِ منحصربه‌فرد در سال‌هاى پيرى ظاهر مى‌شود. در مبحث قبل ترتيب و مراحل رشدى اين الگو شرح داده شد و چگونگى اجراء آن توسط کودکان، نوجوانان و جوانان بررسى شد. اجراء حرکت با يک پا و همچنين اجراء با دو دست در ترتيب رشدى اين حرکت، نشان‌دهندهٔ الگوهاى حرکت افراد مسن است و مربوط به کودکان، نوجوانان و جوانان نمى‌شود (لورينگ، ۱۹۸۹؛ وان سانت در پرس؛ جدول مربوط به ترتيب رشدى برخاستن از زمين به منظور ايستادن). الگوى منحصر به فرد در عمل پا، فشار روى ران‌ها هنگام برخاستن است.

مشاهدات مقطعى افراد ميانسال و مسن ميزان نزول الگوهاى حرکت را به سمت الگوهاى معمول کودکى که کارآيى کمترى دارد نشان داد (لورينگ، ۱۹۸۹؛ وان سانت، ۱۹۹۰ در پرس). مقايسه کودکان و افراد مسن، با جوانان و بزرگسالان جوان، نياز به وضعيت‌هاى انتقالى بيشتر در حرکت برخاستن دارد. در چنين وضعيت‌هايى آنها تعادل خود را به‌دست مى‌آورند. در اصل، به جاى انتقال وزن در يک حرکت شناور، عمل برخاستن را به قسمت‌هاى کوچک‌تر تقسيم مى‌کنند.

تغييرات سيستم عضلانى که موجب کاهش توليد نيرو و تحليل قامت و کاهش سيستم تعادل مى‌شود ممکن است عامل کنترل‌کننده‌اى باشد که افراد مسن را وادار به تغيير الگوهاى حرکت کند.

اگرچه تعداد تحقيقاتى که اطلاعات لازم را در مورد الگوهاى حرکات افراد مسن فراهم کند، محدود است، ليکن مى‌توان نتايج آنچه را انجام شده است، به برخى موارد تعميم داد. افراد مسن معمولاً الگوهاى حرکت خود را از زمان جوانى همچنان حفظ مى‌کنند. هرچند ممکن است شما در مورد برگشت الگوهاى حرکت افراد مسن به الگوهاى کودکى مطمئن نباشيد، چنين برگشتى به نظر مى‌رسد محدود باشد.

حرکات افراد مسن از حرکات بزرگسالان جوان سريعتر نيست. سرعت کم در حرکت افراد مسن را به چه عاملى مى‌توان نسبت داد؟ اگرچه عوامل جسمانى به‌طور مطمئن مى‌تواند در اين امر دخالت داشته باشد، کلينگر و همکاران او (۱۹۸۰) اشاره کردند که نيمى از زنان مسن که در مهارت پرش مورد مطالعه قرار گرفته بودند، اظهار داشتند که هيچ زمينه‌اى در ورزش‌هاى مختلف ندارند و بسيارى هم گفتند از زمان شروع دوران دبيرستان هيچ يک از آزمون‌هاى انجام شده را تمرين نکرده‌اند. سرعت کم پاهاى اين گروه از زنان، احتمالاً نشانهٔ کمبود تمرين در دوران بزرگسالى يا شايد کسب نکردن سرعت در دوران جوانى است. آدريان (۱۹۸۰) پيشنهاد مى‌کند شرکت نکردن در فعاليت‌هاى ورزشى ممکن است مقدم بر تغييرات مربوط به استخوان، مفصل و عضله ناشى از بالا رفتن سن باشد. اگر فردى به ندرت دامنهٔ وسيعى از حرکات را به‌طور سريع انجام دهد، استخوان‌ها، مفصل‌ها و عضلات او هرگز در معرض سطوح مختلف فشار مطلوب که مى‌تواند موجب پيشرفت قدرت و بيگانگى بافت‌ها شود، قرار نمى‌گيرد.