| تا کی این لاف در سخن رانی |
|
تا کی این بیهده ثنا خوانی |
| گه برین بی هنر هنر ورزی |
|
گه بر آن بی گهر درافشانی |
| با چنین مهتران بی معنی |
|
از سبکساری و گرانجانی |
| همه ساسی نهاد و مفلس طبع |
|
باز در سر فضول ساسانی |
| خویشتن را همه بری شمرند |
|
لیک در دل فعال شیطانی |
| نیست از جمع مالشان کس را |
|
حاصل نقد جز پریشانی |
| آبشان در سبوی عاریتی |
|
نانشان بر طبق گروگانی |
| هیچ شاعر نخورد از صله‌شان |
|
از پس شعر جز پشیمانی |
| بر سر خوان هر یک اندر سور |
|
از دل شاعریست بریانی |
| چون حقیقت نگه کنی باشد |
|
به فزون گشتن و به نقصانی |
| صله‌شان همچو روز تیر مهی |
|
وعده‌شان چون شب زمستانی |
| باز این خواجه‌ی زاده‌ی بی‌برگ |
|
آنهمه لاف و لام لامانی |
| غلط شاعران به جامه و ریش |
|
وز درون صد هزار ویرانی |
| ریشک و حالک ثناجویی |
|
کبرک و عجبک زبان‌دانی |
| نه در آن معده ریزه‌ای مانده |
|
نه در آن دیده قطره‌ای ثانی |
| زشت باشد بر خردمندان |
|
نام بوران و نان بورانی |
| داشته مر جدش دهی روزی |
|
در سر او فضول دهقانی |
| اف ازین مهتران سیل آور |
|
تف برین خواجگان کهدانی |
| از چه شان گاه شعر بستایی |
|
وز چه در پیششان سخن رانی |
| رفت هنگام شاعری و سخن |
|
روز شوخیست وقت نادانی |
| نه قفا خواری و نه بدگویی |
|
شاعر و فاضل و بسامانی |
| نزد خورشید فضل گردونی |
|
پیش مهتاب طبع کتانی |
| ریش گاوی نه‌ای خردمندی |
|
کافری نیستی مسلمانی |
| اصل جدی نه معدن هزلی |
|
کان حمدی نه مرد حمدانی |
| خود گرفتم که این همه هستی |
|
چکنی چون نه‌ای خراسانی |
| فقه و تفسیر خوان و نحو و ادب |
|
تا بیابی رضای یزدانی |
| چه همه روز بهر مشتی دون |
|
ژاژ خایی و ریش جنبانی |
| مدح هر کس مگو به دشواری |
|
چون نیابی ز کس تن آسانی |
| جز که بونصر احمدبن سعید |
|
آن چو نصرت به مدحت ارزانی |
| گر همی شعر خوانی از پی نان |
|
تا بگویم اگر نمی‌دانی |
| آنکه هست از کفایت و دانش |
|
در خور جاه و صدر سلطانی |
| کنچه عاقل نخواهد از پی نان |
|
سر درون سوی و آن میان رانی |
| ابرو شمسی که از سخاش نماند |
|
در دریایی و زر کانی |
| مهتران بهر آبرو روبند |
|
خاک درگاه او به پیشانی |
| زنده از سیرتش سخا چو نانک |
|
جسمها از عروق شریانی |
| در دماغ و جگر بدو زنده |
|
روح طبعی و روح نفسانی |
| نزد یک اختراع او منسوخ |
|
مایه‌ی کتبهای یونانی |
| کی روا باشد از کف و خردش |
|
در زمانه و باد و نالانی |
| ای که بی سعی ذات و پنج حواس |
|
کار فرمای چار ارکانی |
| وقت بخشش حیات درویشی |
|
گاه طاعت هلاک خذلانی |
| همه زیب بهشت را شایی |
|
همه نور سپهر را مانی |
| چون تو ممدوح و من بر دونان |
|
اینت بی خردگی و کشخانی |
| هیچ احسان ندیدم از یک تن |
|
ور چه کردم به شعر حسانی |
| جز براردت داد در صد روز |
|
بهر هشتاد بیت چل شانی |
| گوهر رسته کرده یک دریا |
|
شد بدو مهره اینت ارزانی |
| هم تو دانی و هم برادر تو |
|
که نبود آن قصیده چل گانی |
| این چنین فعل با چو من شاعر |
|
نیست حکمی نه نیز دیوانی |
| از چنان شعر من چنین محروم |
|
ای عزیز اینت نامسلمانی |
| بخت بد را چه حیله گر چه به شعر |
|
سخنم شد به قدر کیوانی |
| که به هر لحظه بهر دراعه |
|
پیرهن را کنم چو بارانی |
| در چنین وقت با زنان به کار |
|
من و اطراف دوک گرگانی |
| باقیی هست زان صله به روی |
|
دانم از روی فضل بستانی |
| ور تغافل کنی درین معنی |
|
از در صدهزار تاوانی |
| تا نباشد جماد را به گهر |
|
حرکات و حواس حیوانی |
| باد جنبان حواس تو چون آب |
|
زان که از کف حیات انسانی |
| از پی عصمتت گسسته مباد |
|
سوی تو فضلهای رحمانی |
|
