این چند بین را فضل بن یحیی بن صاعد هروی به سنایی فرس...

هستی به حقیقت ای سنایی		در دیده‌ی عقل روشنایی
مقبول همه صدور گشتی		این کار تو نیست جز خدایی
آیم بر تو به طبع زیراک		دانم که به نزد من نیایی
لیکن چکنم چگونه آیم		چون نیست خبر که تو کجایی
معذورم اگر که می‌فرستم		نزدیک تو شعر ای سنایی
هر کس که برد به بصره خرما		بر جهل خود او دهد گوایی
چون آمده‌ای مرو ازیراک		ما را چو دو دیده می ببایی