در مدح بهرامشاه

خواجه سلام علیک کو لب چون نوش او		پسته‌ی دربار او لعل گهر پوش او
کی به اشارت ز دور چشم ببیند لبش		زان که نداند همی شکل لبش هوش او
چشم کجا بیندش از ره صورت از آنک		هست نهان جای عقل در لب خاموش او
جای فرشتست و دیو چشم قوی خشم او		حجله‌ی عقلست و جان گوش سخن کوش او
گشت پر از ابرویم چشم جهانی از آنک		خرمن مهرست و ماه قند ز شب پوش او
مایه قهرست و لطف ناوک دلدوز او		پایه‌ی کفرست و دین جوشن و شب پوش او
از سر شوخی و ناز برکشد او چشم تو		گر تو ز زور و دروغ بر نکشی گوش او
دی چو سناییش دید نیک بر بندگیش		تا به ابد مانده گیر غاشیه بر دوش او
در هوس هجر او دوزخیانند خلق		شاه بهشتست و بس از بر و آغوش او
سلطان بهرامشاه آنکه بود روز صید		کرکس و شیر فلک پشه و خرگوش او