در هجای شهابی

مرا شهابی گر هجو کرد صد خروار		نیافت خواهد پاسخ ز لفظ من تنگی
دراز کاری دارم که هر سگی را من		بهر خروشی خواهم همی زدن سنگی
خواندم حکایتی ز کتابی که جمع کرد		اندر حکایت خلفا زید باهلی
گفتا که داد مامون یک شب دو بدره زر		بر نغمت سحاق براهیم موصلی
کس کرد و باز خواست دگر روز بدره‌ها		گفتا فساد باشد و نوعی ز جاهلی
«هو ینصرف» لقبش نهادند مردمان		واندر زبان گرفتش هر کس به مدخلی
لاینصرف تویی ز بزرگان روزگار		وینک ز نام خویش مر این را دلایلی
در نحو وزن افعل لاینصرف بود		نام تو احمدست به میزان افعلی
ای کاشکی ز مادر گیتی نزادمی		یا پس چو زاده بودم جان را بدادمی
چون زادم و ندادم جان آن گزیدمی		کاندر دهان خلق به نیکی فتادمی
نیکو چو نیست یافتمی باری از جهان		آخر کسی که رازی با او گشادمی
امروز بس زدی پس و بسیار بدترم		فردا مباد گر بود او من مبادمی
خود درشتی گر ببیند کور چشم و کور دل		خواه با او مردمی کن خواه با او کژدمی
هر که از بی‌چشم دارد مردمی و شرم چشم		همچنان باشد که دارد چشم ز ارزن گندمی
مردمی کردن کی آید از خری کز روی طبع		چشم او بی‌مردمست و جسم او بی‌مردمی
احوال خود چه عرض کنیم هر زمان همی		بینم مضرت تن و نقصان جان همی
منزل چه سازد و چکند رخت بیشتر		آن را که رفت باید با کاروان همی
گوگرد سرخ خواست ز من سبز من پریر		در پیشش ار نیافتمی روی زردمی
خود سهل بود سهل که گوگرد سرخ خواست		گر نان خواجه خواستی از من چه کردمی