مدح ابوالمفاخر امیر فخرالدین میرآب مرو معروف به آبی

ای قبله‌ی کوی خاکی و آبی		وی فخر همه قبیله‌ی آبی
ای یافته هرچه جسته از گیتی		جز مثل که این یکی نمی‌یابی
اجرام ز رشک پایه‌ی قدرت		پوشیده لباسهای سیمابی
عدل تو ز روی خاصیت کرده		با آتش فتنه سالها آبی
بر چرخ ز بهر اختیاراتت		خورشید همی کند سطر لابی
کرده صف اختران گردون را		درگاه تواند سال محرابی
دارالضربی است کرد و گفت تو		ایمن شده از مجال قلابی
چون خاک به گاه خشم بشکیبی		چون باد به وقت عفو بشتابی
درگاه تو باب اعظم عدلست		مهدی شده نامزد به بوابی
ز آسیب تو از فلک فرو ریزند		انجم چو کبوتران مضرابی
از کار عدوت چون روان گردد		تعلیم توان ستد رسن تابی
از سیم مخالفت سخا ناید		نشنیدستی ز سیم اعرابی
تاریخ تفاخرست تشریفت		هم اسلافی مرا هم اعقابی
زوداکه به دلوشان فرو دادست		این گنبد زود گرد دولابی
ای چشم نیازیان ز جود تو		چون بخت مخالفت به خوش خوابی
گفتم که به شکر آن پدید آیم		رخ کرده جلالت تو عنابی
گفتا ز گرانی رکاب من		زودا که عنان به عجز برتابی
فتح‌البابی بکردم آخر هم		با آنکه تو از ورای این بابی
تا هست ز شصت دور در سرعت		ایام چو تیرهای پرتابی
خصم تو و دور چرخ او بادا		طینت قصبی و طبع مهتابی
چون دانه‌ی نار اشک بدخواهت		وز غصه رخش چو چهره‌ی آبی
اسباب بقات ساخته گردون		در جمله نه صنعتی نه اسبابی