شکایت از دهر

جفای گنبد گردان به پایه‌ای برسید		کز آن فرازتر اندر ضمیر پایه نماند
خرد چو مورچه در تشت حیرتست ازآنک		مدبران را تدبیر تشت و خایه نماند
از آفتاب حوادث چنان بسوخت جهان		که کوه را به مثل دستگاه سایه نماند
کدام طفل تمنی کنون رسد به بلوغ		چو در سواد و بیاض زمانه دایه نماند
طمع ببر ز سرایی که نظم عیش درو		به هم سرایه توان داد و هم سرایه نماند
جهان وظایف روزی و امن باز گرفت		مجاهزان فلک را مگر که مایه نماند