بیا که قصر امل سخت سست بنیادست

بیا که قصر امل سخت سست بنیادست		بیار باده که بنیاد عمر بر بادست
غلام همت آنم که زیر چرخ کبود		ز هر چه رنگ تعلق پذیرد آزادست
چه گویمت که به میخانه دوش مست و خراب		سروش عالم غیبم چه مژده‌ها دادست
که ای بلندنظر شاهباز سدره نشین		نشیمن تو نه این کنج محنت آبادست
تو را ز کنگره عرش می‌زنند صفیر		ندانمت که در این دامگه چه افتادست
نصیحتی کنمت یاد گیر و در عمل آر		که این حدیث ز پیر طریقتم یادست
غم جهان مخور و پند من مبر از یاد		که این لطیفه عشقم ز ره روی یادست
رضا به داده بده وز جبین گره بگشای		که بر من و تو در اختیار نگشادست
مجو درستی عهد از جهان سست نهاد		که این عجوز عروس هزاردامادست
نشان عهد و وفا نیست در تبسم گل		بنال بلبل بی دل که جای فریادست
حسد چه می‌بری ای سست نظم بر حافظ		قبول خاطر و لطف سخن خدادادست