گر چه بر واعظ شهر این سخن آسان نشود

گر چه بر واعظ شهر این سخن آسان نشود		تا ریا ورزد و سالوس مسلمان نشود
رندی آموز و کرم کن که نه چندان هنر است		حیوانی که ننوشد می و انسان نشود
گوهر پاک بباید که شود قابل فیض		ور نه هر سنگ و گلی لل و مرجان نشود
اسم اعظم بکند کار خود ای دل خوش باش		که به تلبیس و حیل دیو مسلمان نشود
عشق می‌ورزم و امید که این فن شریف		چون هنرهای دگر موجب حرمان نشود
دوش می‌گفت که فردا بدهم کام دلت		سببی ساز خدایا که پشیمان نشود
حسن خلقی ز خدا می‌طلبم خوی تو را		تا دگر خاطر ما از تو پریشان نشود
ذره را تا نبود همت عالی حافظ		طالب چشمه خورشید درخشان نشود